رابطه پنج عامل عمده شخصیت و راهبردهای یادگیری خود- تنظیمی در دانش آموزان دختر و پسر دبیرستانی شهر اصفهان در سال تحصیلی ۸۷-۱۳۸۶

  این تحقیق به بررسی رابطه بین پنج عامل عمده شخصیت و راهبردهای یادگیری خود- تنظیمی پرداخته است. نمونه تحقیق، متشکل از ۱۷۵ دانش آموز (۸۳ پسر و ۹۲ دختر) بودند که به صورت خوشه ای و سپس تصادفی ساده از میان دبیرستان های نواحی پنجگانه اصفهان انتخاب گردیدند. برای سنجش پنج عامل شخصیت از پرسشنامه NEO-FFI و برای سنجش راهبردهای خود- تنظیمی از پرسشنامه MSLQ استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل واریانس نشان داد که بین میانگین های راهبردهای یادگیری دختران و پسران تفاوت معنی داری (۰۱/۰> P ) وجود ندارد. همچنین، تحلیل واریانس میانگین های پنج عامل عمده شخصیت در دو جنس، گویای آن بود که دو عامل " توافق پذیری " و " وجدان گرایی " تفاوت معنی داری (۰۵/۰> P ) دارند. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون همزمان نشان داد که در گروه دختران، عامل "وظیفه شناسی" با راهبرد" خود-تنظیمی" رابطه مثبت و معنی داری (۰۱/۰> P ) داشت. در هر دو گروه دختران و پسران، عامل "وجدان گرایی" با راهبردهای "شناختی" ، راهبرد "ارزش گذاری درونی" وراهبرد "خودکارآمدی"، رابطه مثبت معنی داری (۱ ۰/۰> P ) داشته اند. در مجموع، نتایج پژوهش حاضر موید آن است که توجه به صفات شخصیت در راهبردهای یادگیری خود- تنظیمی حایز اهمیت است.

کلیدواژه ها:

الگوی پنج عاملی ، راهبردهای خود- تنظیمی ، دانش آموزان دبیرستانی