«نگرشی نو بر جایگیری ماگما و فرگشت ساختاری شمال پهنه سیستان»

توده های گرانیتوئیدی اواخر پالئوسن- اوایل ائوسن در شمال پهنه ی جوش خورده سیستان، به عنوان ابزارهایی بالقوه جهت ثبت رویدادهای زمین ساختی در نظر گرفته می شوند. بررسی های ساختاری بر روی توده گرانیتوئیدی زهری بر پایه ی فن ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی(AMS)، داده های تازه ای جهت دستیابی به ساختارهای درونی و بازسازی کینماتیکی فراهم می کند. این توده با روند کلی شمال باختر- جنوب خاور دربردارنده ی گرانیت تا لوکوگرانیت است. بر پایه ی نتایج برآمده از واکاوی بیش از ۳۶۰ نمونه تهیه شده از ۳۶ ایستگاه، این توده پذیرفتاری مغناطیسی پایینی را نشان داده است و مشاهدات سنگ نگاری روشنگر نقش آشکار کانی-های پارامغناطیس همچون بیوتیت و آمفیبول به عنوان مهم ترین کانی آهن دار و عامل اصلی ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی است. برگوارگی های مغناطیسی با میانگین شیبی متوسط به موازات کشیدگی کلی توده و خطوارگی های مغناطیسی نیز با راستای غالب NE-SW تا N-S به سمت جنوب باختر (با سوگیری میانگینN۱۹۷°, ۳۲°)، طی جایگیری و تبلور ماگما گسترش یافته اند. توده زهری در یک خاستگاه کششی تحت کنترل راستای بازشدگی NNE-SSW در فضاهای برآمده از فعالیت پهنه های برشی چپگرد واقع در پایانه-های سامانه گسلی نهبندان در اوایل ائوسن جایگیری شده است.

کلیدواژه ها:

گرانیتوئید ، ناهمسانگردی پذیرفتاری مغناطیسی ، جایگیری ، شمال پهنه سیستان