بررسی توزیع شعاعی دز و دز تجمعی رادیوداروهای مورد استفاده در تسکین درد متاستاز استخوان

سرطانی که در اندامی مانند پروستات یا سینه شروع شده و سپس در استخوان ها پخش می شود، منجر به متاستاز استخوان می شود و درمان آن از بزرگ ترین چالش های پیش روی علوم پزشکی هسته ای است. استفاده از رادیوداروها، امید به درمان یا دست کم تسکین درد متاستاز استخوان را افزایش داده است. هدف از این پژوهش مقایسه ی توزیع شعاعی دز و دز تجمعی رادیونوکلیدهای ساماریم-۱۵۳، هولمیم-۱۶۶ و لوتسیم-۱۷۷ و هم چنین بررسی عوارض جانبی (دز دریافتی توسط مغز استخوان) ناشی از ذرات پرانرژی بر بافت های غیرهدف بود. با استفاده از کد MCNPX مدلی برای محاسبه ی دز جذبی در فانتوم استخوان طراحی شد. نتایج نشان داد که بیش ترین دز جذبی حاصل از ذرات بتا مربوط به هولمیم-۱۶۶ و کم ترین آن مربوط به لوتسیم-۱۷۷ است. هم چنین تابش های گامای ساماریم-۱۵۳ بیش ترین دز جذبی در استخوان و محیط اطراف آن را ایجاد می کنند. بنابراین هولمیم-۱۶۶ برای درمان تومورهای حجیم و لوتسیم-۱۷۷ برای تومورهای کوچک تر مناسب تر خواهند بود.ساماریم-۱۵۳ به خاطر دارا بودن پرتو با انرژی متوسط، برای بیش تر تومورها از نظر اندازه مناسب خواهد بود.  

کلیدواژه ها:

دز شعاعی ، متاستاز استخوان ، رادیودارو ، کد MCNPX