نگرانی ها و راهکارهای مدیریت گردشگری در مناطق بیابانی ایران

مناطق بیابانی ایران که با بارش کم و تبخیر و تعرق زیاد شناخته میشوند، وسعت زیادی از نواحی مرکزی و جنوبی کشور را در بر گرفتهاند. وجود جاذبه های گردشگری فراوان نواحی بیابانی را به مکانهایی مهم برای توسعه گردشگری تبدیل کرده است. با این حال مناطق بیابانی کشور برای مدیریت گردشگری موفق با چالش هایی روبرو هستند که رفع آنها و ارائه راهکارهایی برای مدیریت موفق آن میتواند ضمن توسعه گردشگری، از تخریب محیط زیست شکننده این مناطق جلوگیری کند. با توجه به اهمیت این موضوع در پژوهش حاضر به بررسی نگرانیهای اصلی مدیریت گردشگری مناطق بیابانی ایران پرداخته شد. پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش به صورت ترکیبی (کمی و کیفی) است. جامعه آماری شامل کارشناسان مرتبط با گردشگری بوده که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند ۴۵ نمونه برای این تحقیق انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها و اطلاعات پرسشنامه و مصاحبه بوده است. برای تجزیه وتحلیل داده ها و اطلاعات از آمار توصیفی و و روشهای کیفی استفاده شد. نتایج نشان داد که کمبود و یا نبود منابع آب در مناطق بیابانی، شکنندگی محیطی مناطق بیابانی، وجود رقابت آبی در مناطق همجوار، بازسازی آهسته بیوم و محیط زیست مناطق بیابانی، تغییر فرهنگ محلی(در شهرهای و واحه های مجاور) و تخریب چشم انداز و جاذبه های طبیعی مهمترین چالش و نگرانی های مدیریت گردشگری در مناطق بیابانی ایران است. در راستای این چالشها، راهکارهایی برای مدل مدیریت گردشگری مناطق بیابانی کشور ارائه شد. بر اساس این مدل، مدیریت گردشگری بیابان در کشور وابسته به سرمایه گذاری تمام ذینفعان و بازیگران فعالیتهای گردشگری، مدیریت مشارکتی و برنامه ریزی دقیق میباشد.

کلیدواژه ها:

گردشگری بیابان ، مدیریت گردشگری ، مناطق بیابانی ، ایران.