زمینه گرایی در معماری بعد از انقلاب اسلامی در ایران

از دیرباز توازن میان بنا و زمینه را امری ضروری برای تقویت شاخص هها و کیفیت های مکانی می دانستند. از گذشته طراحان دانسته و ندانسته به زمینه و مولفه های آن در طرح های خود توجه داشته اند. زمینه گرایی الگویی برای انتقال داده های عینی و ذهنی در زمینه، به صورت نمود عینی در اطراف ما است. معماری زمینه گرا نه تاکید بر تقلید دارد و نه مانع از نوآوری و خلاقیت است. توجه به اصول زمینه گرایی ما را در بهبود ساخت بنا و ارتباط بیشتر با افراد و عدم آشفتگی شهر کمک میکند. در ایران نیز توجه به معماری زمینه گرا با توجه به زمینه های غنی تاریخی، فرهنگی و زیست محیطی احساس میشود و راهکاری مناسب برای خلق معماری هویتمند است. این امر طی فرایندی منعطف و پویا با جامع نگری به ابعاد مختلف به تقویت کیفیات محیطی در ابعاد مذکور و پایداری محیط می پردازد. در ابتدا با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای به مفهوم زمینه گرایی و استخراج چهار بعد اصلی زمینه گرایی، که شامل بعد کالبدی )به شکل کل از قبل موجود(، بعد تاریخی )به میزان و نظم رابطه اجزای شهر در طول زمان( و، بعد اجتماعی فرهنگی )ارزشها و اهداف مشترک( و بعد زیست محیطی )کمترین ناسازگاری و مغایرت بنا با محیط طبیعی پیرامون( و سپس به مولفه های هر بعد پرداخته شده است. این پژوهش در نظر دارد با مطالعه منابع موجود وهمچنین تحلیل نمونه های موردی مطرح در این خصوص، به نحوه ارتباط طرح با زمینه در انواع ابعاد زمینه گرایی بپردازد.

کلیدواژه ها:

زمینه ، زمینه گرایی ، ابعاد زمینه گرایی ، معماری بعد از انقلاب ایران