"سقای عطش" از منظر چهار منظومه عرفانی

در برافراشتن بیرق عزا و نوحه عاشورایی، شاعران زبان و ادب فارسی نیز کوشیده اند ارادت خود را در قالب نظم، نثار سالار شهیدان کنند. برخی از ایشان در سرودن شعر عاشورایی به ابعاد عرفانی این حماسه جاویدان هم نظر داشته اند. در این میان، آثار شاعرانی که انگیزه آنها، محبت و معرفت بوده، نمود و ماندگاری بیشتری دارد. تامل در تعابیر ادبی و تاویلات عرفانی اشعار ایشان، خواننده را معطوف به لطایفی دیگر می کند. وجه همت نگارنده در این مقاله بررسی آن دسته از اشعار نیر تبریزی، عمان سامان، غروی اصفهانی و الهی قمشه ای است که درباره سقایت حضرت ابوالفضل (ع) است.

کلیدواژه ها:

حضرت ابوالفضل (ع) ، واقعه عاشورا ، سقایت ، عطش ، منظر عرفانی