بررسی رابطه ی تاب آوری، افسردگی و اضطراب پرستاران فعال در بخش کرونای بیمارستان شهید محمد منتظری نجف آباد

پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان تاب آوری با اضطراب و افسردگی پرستاران فعال در بخش بیماران مبتلا به کرونا ویروس می باشد. روش مطالعه این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد. تاب آوری به عنوان متغیر پیش بین و افسردگی و اضطراب متغیرهای ملاک در نظر گرفته شده است و جامعه آماری آن شامل کلیه پرستاران فعال در بخشکرونا بیمارستان های شهرستان نجف آباد اصفهان بوده است. از بین این افراد نمونه ای به حجم ۱۲۰ نفر با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده است و با پرسشنامه های تاب آوری کانر و دیودسون، پرسشنامه افسردگی بک -۲ و پرسشنامه اضطراب بک به جمع آوری داده ها اقدام شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون مورد بررسی قرار گرفت. نتایج، نشان داد که بین افسردگی با تاب آوری با سطح معناداری p<۰/۰۰ و اضطراب با تاب آوری با سطح معناداری p<۰/۰۰۱ رابطه منفی و معناداری وجود دارد و متغیر پیش بین( تاب آوری)، قادر است ۴۲% تغییرات افسردگی و ۱۱% اضطراب پرستاران را پیش بینی کند. بالا بودن میزان تاب آوری افراد در موقعیت های استرس زا موجب کاهش میزان افسردگی و اضطراب می شود؛ بنابراین با بالا بردن تاب آوری افراد با آموزش های مناسب در شرایط تنش زا می توان باعث کاهش میزان اضطراب و افسردگی در آنها شد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، اضطراب ، افسردگی ، پرستاران ، ویروس کرونا