الگوهای انعطاف پذیری در خانه های بومی زنجان

گسترش الگوهای وارداتی سکونت و بی توجهی به الگوهای بومی، کیفیت خانه های امروز را از بین برده و بازخوانی زبان الگوی خانه ایرانی را به منظور سازگاری با انگیزه ها و نیازهای ساکنان ضروری ساخته است. هدف از طرح پژوهش شناخت الگوهای انعطاف پذیری در مسکن سنتی شهر زنجان است. پژوهش پس از تعریف زبان الگو و عناصر ساختاری و معنایی آن و شناخت مفهوم انعطاف پذیری به روش تحلیل محتوای متون، الگوهای انعطاف پذیری خانه های شهر زنجان را در سه مقیاس کلان (در سطح محله)، مقیاس میانه (ارتباط میان فضاها) و مقیاس خرد (مبلمان و مصالح) مورد بررسی قرار می دهد. پژوهش با تاکید بر کلیدواژه انعطاف پذیری یعنی تغییر ، به مفهوم زمان دست یافته و آن را به عنوان عنصر اصلی انعطاف پذیری معرفی می کند. نهایتا تحلیل یافته ها و بررسی سامانه های انعطاف پذیری از درزگاه زمان الگوهای انعطاف پذیر خانه های قدیمی زنجان را در قالب یک ماتریس ارائه می دهد. در ادامه میتوان به این دستاورد رسید که یک الگوی انعطاف پذیر تنها یک الگوی منعطف یک سویه نیست، بلکه می تواند از دو یا سه نوع انعطاف پذیری پشتیبانی کند و ارتباط متنوع این عناصر در سیستمی بزرگ، نیازهای متنوع سبک زندگی را پشتیبانی می کند.

کلیدواژه ها:

الگو ، انعطاف پذیری ، زمان ، خانه ، خانه های بومی زنجان