رتبه بندی اقامتگاه های بومگردی بر اساس میزان رضایت از کیفیت با استفاده از مدل تصمیم گیری کوپراس (مطالعه موردی: اقامتگاه های بومگردی استان تهران)

حرکت در جهت استاندارد کیفیت گام مثبتی در تحقق توسعه پایدار گردشگری روستایی است. این انتظارات در ابعاد مختلف محیط زیستی، اجتماعی، کالبدی و اقتصادی معنا پیدا می کند. در این مقاله بر اساس ادبیات پژوهشی در زمینه سنجش و اولویت بندی کیفیت گردشگری ، با تاکید ویژه بر اقامتگاه های بومگردی، با ۶۴ گویه در قالب شش بعد کیفیت زیرساخت و خدمات بهداشتی و درمانی، کیفیت زیرساخت و خدمات رفاهی و پذیرایی، کیفیت امنیت، کیفیت منابع سرزمینی، کیفیت زیرساخت فیزیکی و کیفیت بهداشت محیطی طراحی و در چارچوب مدل تصمیم گیری کوپراس بررسی شد. از نتایج اینگونه استنباط میشود که اقامتگاه های بومگردی استان تهران به لحاظ کیفیتت وضعیتی متفاوت دارند .

کلیدواژه ها:

کیفیت ، اقامتگاه بومگردی ، گردشگری روستایی