در ادارت شهرضا اصل بر انجام کار است یا عدم ارائه خدمات؟
هیچ کس دوست ندارد با وجود ساختار پر از پیچ و خم اداری ، خود را درگیر بروکراسی اداری کند و اگر به ادارات و دوایر دولتی و دیگر مراجع مراجعه می کند به طور قطع ناچار شده و هیچ راهی دیگر برایش باقی نمانده است.
مدتی پیش به سبب تخلفات مکرر شهروندی که نافرمانی های او از قانون به قول معروف هم دودش در چشم بنده می رفت هم عموم جامعه ، خود را درگیر بروکراسی اداری نمودم. فلذا علیرغم میل باطنی ، پس از تذکرات مکرر ناگزیر به پیگیری از طریق مراجع قانونی شدم. این نوشته تنها بخشی از مشاهدات عینی بنده می باشد که می توان آن را در رسانه های جمعی و این هفته نامه به چاپ رسانید وگرنه درد از ناله سر است و اگر گوش شنوایی باشد و ناظری دلسوز بسم ا...
روند کند و فرسایشی در ادارات و مراجع دیگر شهرضا بسیار خسته کننده است خصوصا اگر کار شما هیچ درآمدی برای آن سیستم نداشته باشد فلذا با یکی دوبار مراجعه مطمئنا درخواست و شکایت شما به بایگانی رهنمون می شود و اگر همانند بنده آدم پیگیری باشید با چالش های بسیاری در راه خود روبرو خواهید شد. پارتی بازی ، بی رمقی برخی از کارمندان و ناآگاهی آنان و حتی مدیران آن دوایر از وظایفی که به آنها محول شده قوزی است بالای قوز. به جرات می توان گفت در برخی از ادارات شهرضا و یا حداقل چند اداره ای که بنده به آن مراجعه کردم اصل را بر عدم ارائه کار گذاشته اند تا اصل بر انجام کارهای مردم. نازیباتر رفتار عتاب آلود و ناشایستی است که برخی از کارمندان با ارباب رجوع دارند. بی ادبی و پرخاشگری چنان برایشان عادی شده که خود متوجه آن رفتار زشت نمی باشند و حتی بعضی این گونه رفتار را نشان از اقتدار خود می دانند. شاید فراموش کرده اند که منظور از "ارباب رجوع" چیست و چه معنایی دارد. و چه کسی در کدام طرف میز در مقام بالاتری قرار دارد و اصولا چه کسی باید احترام شخص دیگر را بیشتر نگه دارد. در واقع مراجعه کننده موکل است و خدمات دهنده (کارمند) وکیل. از همینجا به درستی اطلاق ارباب به مراجعه کننده پی می بریم . در حقیقت شخصی که پشت میز خدمات دولتی نشسته به محض ورود ارباب رجوع باید احترامات لازم را به مراجعه کننده که باعث و بانی ارتزاق خویش نیز می باشد به جای آورد زیرا ایشان برای رتق و فتق امور همین مردم حقوق دریافت می نمایند هر چند ناچیز...
حال اگر می خواهیدکلا برای خود دشمن بتراشید تنها کافی است که وظیفه و قانون را برای آن کارمند خاطی یادآوری کنید و یا اینکه کاهلی و ناکارآمدی کارمند را به مقام مسئول در همان اداره گزارش دهید پس چنان با کارشکنی روبرو خواهید شد که حق، ناحق و جای شاکی و متشاکی عوض خواهد شد.
نا اگاهی شهروندان از قانون و شرح وظایف ادارات و ارگان ها و نیزعدم مطالبه گری حقوق خود، نیز باعث شده که مردم به اینگونه رفتارها عادت کرده و اگر کسی هم که شان و منزلت انسانی اش خدشه دار شده به اعتراض لب بگشاید، همین مردم با این جمله که "شکایت کی را به کجا می خواهی ببری؟" از او می خواهند که سکوت نماید.
همه این ها در جامعه ای اتفاق می افتد که خود را پیرو ولایت علی ابن ابیطالب می دانیم و زیر پرچم او دم از عدالت می زنیم . شاید بد نباشد که بدانیم برخورد حضرت علی (ع) با برادرش عقیل و دخترش ام کلثوم چگونه بوده است ایشان برای برپایی عدالت همواره بر عملکرد کارگزاران و کارمندان خود نظارت جدی داشت و ابتدا سعی می کرد تا از میان گروه های مردم، شایسته ترین فرد را به کار گمارد و به طور پنهانی بر کارها نظارت می کرد تا کمترین فرصتی برای ستم و تضییع حقوق مردم فراهم نشود. ایشان در زمان خلافت عثمان به او می فرمود: به خدا سوگند اگر فردی از کارگزارانت در مغربگاه ستم کند گناهش میان او و تو مشترک است.
در جایی دیگر به مالک اشتر می نویسند: برای "ارباب رجوع" وقتی را در نظر بگیر و خود را به گرفتاری های آنان رسیدگی کن ... فروتنی کن و در این موقع ارتش و ماموران را از برابر چشم مردم دور ساز تا بدون هراس با تو سخن گویند ...
به جرات می توان گفت یکی از مشکلات اساسی در ساختار اداری کشور فرسودگی و پهن پیکر بودن آن به دلیل حاکم بودن تفکر سنتی در پیکره مدیریت اجرایی است که به رغم اعتراف و اذعان صریح مسئولان عالیرتبه درباره وجود این معضلات، تاکنون گام جدی و درخور تقدیر برای ساماندهی وضع موجود برداشته نشده است. حجت الاسلام رییسی رئیس جمهور خود نیز به انتقاد در مورد روابط ناسالم در ادارات تاکید دارد و می گوید که کوچکترین فساد، پارتی بازی و روابط ناسالم در ادارات پذیرفتنی نیست. فساد، سیستم اداری را در نظر مردم ناکارآمد نشان می دهد و...
بیماری حاکمیت تفکر سنتی در بروکراسی اداری کشور که به نارضایتی شدید ارباب رجوع از روند فعالیت دستگاه ها انجامید، طی سال های اخیر مسئولان را به تصویب و اجرای طرح های نو در راستای شتاب بخشی به حرکت نظام اداری در مسیر فعالیت های توسعه، ترغیب کرد که از جمله آن طرح تکریم ارباب رجوع در ادارات است.
این طرح که با هدف احترام گذاردن به مراجعان دستگاه ها و رفع نقایص موجود در روند فعالیت های اجرایی و نیز تسریع در فرآیند خدمت رسانی به مردم به مرحله اجرا گذاشته شد زیرا اجرای مطلوب و بهینه آن، نظام مند کردن هرچه بیشتر فعالیت ها در سیستم اداری و پاسخگو کردن مسئولان و کارگزاران دولت در قبال افکار عمومی می توانست جلب رضایت مردمی را در پی داشته باشد.
متاسفانه اتخاذ مشی ناسازگار و غیرهمسوی برخی از مدیران در دستگاه های اجرایی و... روح اصلی این طرح را با بروز آسیب و خدشه مواجه کرد و کارآمدی آن برای حل مشکلات ارباب رجوع با تردیدهای فراوانی همراه شد.
با گذشت چند سال از عملیات اجرایی این طرح و صرف میلیاردها ریال از هزینه بیت المال، برخی از مدیران دستگاه ها تنها به راه اندازی سیستم تلفن گویا برای بهره مندی از نظرات مردم و ارائه اطلاعات در مورد چگونگی مراجعه ارباب رجوع و یا اطلاع رسانی جزیی درباره شکل فعالیت دستگاه های مربوطه اکتفا کرده اند، درحالی که با توجه به ساختار فرسوده و بیمار نظام اداری کشور، تغییر آن به فرهنگ سازی در مورد رفتار سازمانی کارگزاران و تغییر نگرش آنان به مراجعان دستگاه ها به عنوان ارباب واقعی نیاز دارد.
پرواضح است با توجه جدی به بدنه دستگاه ها که کارمندان خدوم و شایسته پایه مهم آن به شمار می روند و ایجاد و تقویت انگیزه های معنوی و مادی برای تغییر رفتار سازمانی، می توان نخستین گام را در این جهت برداشت و سپس با اصلاح مقررات و آئین نامه های دست وپاگیر و حذف بخشنامه های متناقض چرخه خدمت رسانی در نظام اداری کشور را سامان دهی کرد.