سه روش بررسی خودشیفتگی

سه روش بررسی خودشیفتگی
✅️ بررسی بیماری اندامی: اگر فردی به سبب احساس درد و ناراحتی در اندام های خود در رنج باشد، علاقه ش را به امور جهان خارجی از دست می دهد، زیرا این امور توجهی به رنج او ندارند. با مشاهده دقیقتر می فهمیم که چنین فردی علاقه لیبیدویی اش را به ابژه های عشق خود را از دست می دهد: مادامی که رنج می کشد، عشقی نمی ورزد. در واقع، بیمار نیروگذاری های لیبیدویی خود را از اشیاء باز پس می گیرد و به ایگوی خود معطوف می کند و پس از بهبودی اش دوباره آنها را منتشر می سازد.
وضعیت خواب نیز از جهتی شبیه به بیماری است، زیرا متضمن نوعی عقب نشینی خودشیفته وار مواضع لیبیدویی به جانب خود سوژه یا، به جانب خواسته او، یعنی خوابیدن است.

✅️ بررسی خودبیمار انگاری: خودبیمارانگاری، همانند بیماری اندامی، با احساسات پریشانی آور و دردناک جسمی آشکار می شود و همان تاثیرات بیماری اندامی را بر توزیع لیبیدو دارد. فرد خودبیمارانگار هم علاقه و هم لیبیدوی خود را از ابژه های جهان خارج باز پس می گیرد. یکی از تفاوتهای خودبیمارانگاری و بیماری اندامی این است که در بیماری اندامی احساسات پریشانی اور بر تغییرات اندامی ای مبتنی هستنند که می توان نشانشان داد، اما در خودبیمارانگاری چنین نیست. از نظر فروید، ایگویسم قوی محافظی در برابر بیمار شدن است، ولی برای آخرین راه چاره باید عشق ورزیدن را شروع کنیم تا بیمار نشویم و چنانچه در نتیجه استیصال نتوانیم عاشق شویم، بیمار می شویم. در مبتلایان به پارافرنیا، خودبزرگ بینی فرصتی را فراهم می کند تا به طریقی مشابه، در لیبیدویی که به جانب ایگو بازگشته است بازنگری درونی شود؛ شاید فقط وقتی که خودبزرگ بینی شکست می خورد، انسداد لیبیدو در ایگو بیماری زا می شود و فرآیند بهبودی را آغاز می کند که سبب می شود فکر کنیم با نوعی بیماری روبرو هستیم.

✅️ بررسی زندگی شهوانی دو جنس: روش سومی که از طریق آن می توانیم خودشیفتگی را بررسی کنیم مشاهده زندگی شهوانی انسانها، همراه با انواع تمایزهای آن میان زن و مرد است. درباره انتخاب ابژه در نوزادان و کودکان در حال رشد آنها ابژه های جنسی شان را از طریق تجربه ارضایشان به دست می آورند. اولین ارضاهای خودانگیخته جنسی در پیوند با اعمال حیاتی ای تجربه می شود که در خدمت صیانت از نفس است. افرادی که دغدغه تغذیه، مراقبت، و حافظت از کودک را دارند، اولین ابژه های جنسی آن کودک می شوند که منظور مادر یا جایگزین آن است. افرادی که رشد لیبیدویی شان مختل شده است، مانند منحرفان جنسی و همنجسگرایان، کشف کرده ایم که آنها در انتخاب های بعدی شان برای گزینش ابژه های عشق نه مادرشان که خودشان را الگوی خود قرار می دهند. چنین افرادی خودشان را ابژه عشق می دانند و نوعی انتخاب ابژه را از خود بروز می دهند که باید انتخاب ابژه خودشیفته وار نامیده شود.