بررسی ماهیت، متعلق و احکام ضمان درک در فقه و حقوق

ضمان درک در حقوق مدنی ناشی از قاعده مقبوض به عقد فاسد در مورد ضررها و غرامات وارده بر مشتری ناشی از قاعده غرور است و ناشی از بیعی فاسد است و شرط ضمن عقد فاسد میشود و باطل است ضمان درک عبارت است از مسئولیت هریک از بایع و مشتری نسبت به مستحق للغیر در آمدن مبیع و ثمن بحث تعلیق در نظر فقها و حقوقدانان از اهمیت فراوانی برخوردار است و بنابراین در ماده 723 قانون مدنی فرضی را بیان می کند که دین بر ذمه مدیون اصلی باقی می ماند و منتقل نمی شود و شخصی ملتزم به اداء آن دین می گردد که این التزام ضمان نیست و میتواند معلق به امر دیگر از جمله عدم تادیه دین از جانب مدیون باشد ولی در ذیل ماده 699 قانون مدنی، دین انتقال می یابد و التزام به تادیه آن معلق می شود. اهداف این پژوهش بررسی ماهیت، متعلق و احکام ضمان درک در فقه و حقوق ایران و روش این پژوهش تحلیلی توصیفی می باشد که از نتایج این پژوهش آن است که ضمان درک ماهیتی مشابه غصب دارد و احکام آن هم مشابه غصب و معاملات فضولی است و ضمان درک مطابق قانون مدنی مختص عقد بیع است و به صرف تشابه با سایر عقود نمیتوان آن را به سایر عقود معوض تعمیم داد.

کلیدواژه ها:

ضمان ، درک ، تعلیق ، قرارداد