چگونه همپوشانی علائم اختلال بیش فعالی و نقص توجه می تواند تشخیص صرع را به تعویق بیاندازد: گزارش موردی از کودک پسر 7 ساله

مقدمه: شیوع اختلال بیش فعالی/نقص توجه در کودکان و نوجوانانی که دچار صرع هستند بین 8 تا 40 درصد برآورد می شود. همبودی آنها احتمال بروز اختلالات یادگیری و اختلال عملکرد هوشی را بیشتر می کند. شیوع بالای جریان های اپی لپتیفرم انترایکتال (IED) در میان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/نقص توجه گزارش شده است. از سوی دیگر بین تشخیص این اختلال با صرع های پیچیده و افزایش فرکانس تشنج ارتباط وجود دارد. در این مطالعه موردی از اپیلپسی که برای مدت طولانی تشخیص داده نشده و تحت درمان های متداول اختلال بیش فعالی/نقص توجه دچار تشدید علائم شده بود، گزارش می شود. روش: گزارش موردی از شرح حال و سیر درمان کودک پسر 7 ساله که پس از سه سال از دریافت درمان های سرپائی به این مرکز ارجاع شده بود. یافته ها: بیمار مورد معرفی کودک 7 سال های است که در پی بروز حرکات تکراری اندام های تحتانی در سن 1 ماهگی با EEG غیرطبیعی و با تشخیص حرکات تشنجی بمدت یکسال تحت درمان با پریمیدون قرار گرفته و طی مدت کوتاه علائم وی کنترل شده و از یکسالگی با توجه به نرمال شدن EEG های بعدی درمان قطع می گردد. بیمار در سن دو سالگی توانسته راه برود و دچار تاخیر تکامل زبانی بوده و هم اکنون هم قادر به بیان صحیح برخی حروف نیست. علائم بیش فعالی از 2 سالگی توسط خانواده گزارش شده و از 3 سال قبل در پی ورود به پیش دبستانی با توجه به گزارش اختلال در توجه و تمرکز و عدم همکاری برای نشستن در کلاس برای درمان ارجاع شده و پس از ثبت تغییرات غیراختصاصی در Q-EEG با تشخیص اختلال بیش فعالی/نقص توجه جهت بیمار ریتالین و سپس آتوموکستین و ریسپریدون آغاز می گردد. در پی شروع داروها بیمار دچار خواب آلودگی بیش از حد بدون بهبود قابل توجه علائم زمینه ای شده بطوری که در اولین نوبت نتوانسته در آزمون سنجش دانش آموزی پذیرفته شود. با قطع ریتالین و بهبود خواب آلودگی در سنجش دوم پذیرفته می شود. پس از ورود به دبستان به مدت 4 ماه علائم اضطرابی شدید داشته بطوری که بدون حضور مادر در کلاس حاضر نمی شده، علائم تیک حرکتی ناحیه صورت، پرخاشگری های فیزیکی ناگهانی و بدون علت، گازگرفتن اطرافیان، حملات خیرگی ناگهانی، و کوبیدن سر به دیوار به تابلوی بالینی اضافه می شود. درپی مراجعات مکرر روانپزشکی در نهایت از این مرکز با تشخیص احتمالی اپی لپسی به نورولوژیست اطفال ارجاع و با گزارش امواج اپی لپتیفرم در EEG درمان به کاربامازپین ( 400 میلی گرم) و دپاکین ( 500 میلی گرم) درکنار آتوموکستین و ریسپریدون علائم پرخاشگری و حملات خیرگی و تیک حرکتی بیمار کاهش می یابد. در ارزیابی بعدی ضریب هوشی بیمار 95 گزارش می شود. نتیجه گیری: بخشی از علائم اختلال بیش فعالی و نقص توجه می تواند به علائم آتیپیک تشنج و علائم رفتاری همراه در دوران کودکی شباهت داشته باشد. تغییرات EEG در این دو اختلال می تواند غیراختصاصی بوده و تشخیص صرع را به تعویق بیاندازد و درنتیجه عوارض ماندگار نورولوژیک برجا بگذارد. به نظر می رسد وجود راهنماهای مبتنی بر شواهد جهت درمان موارد پیچیده همبودی این دو اختلال کمک شایانی خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

صرع ، اختلال بیش فعالی و نقص توجه و کودکان