مشخصات رفتارهای خود آسیب رسان در نوجوانان

خودجرحی یا خودآسیبی غیر خودکشی به معنای آسیب رساندن عمدی به بافت بدن بدون قصد خودکشی می باشد. شایعترین روش خودجرحی، بریدن یا خراشیدن پوست است، هر چند ممکن است به سایر روش ها هم انجام شود مانند: سوزاندن پوست، کوباندن خود، خراشیدن پوست یا کندن زخمها، بیش مصرف داروها، بیرون کشیدن موی سر، ابرو و مژه، و فرو کردن شئی به درون بدن. خودجرحی میتواند در هر سنی دیده شود، اما در دوره نوجوانی شایعتر از سایر دورههای زندگی است. اکثر افرادی که اقدام به خودجرحی میکنند در سنین 11 تا 25 سال هستند. شیوع این پدیده در جوامع مختلف متفاوت است، اما اکثر مطالعات نشان می دهند که حدود 6 تا 8 درصد نوجوانان حداقل یک بار اقدام به خودجرحی کرده اند. اکثر نوجوانانی که خودجرحی انجام میدهند انگیزه خود از این اقدام را سازگاری با مشکلات، آزادسازی تنش ها و مدیریت احساسات منفی گزارش می کنند. در این نوجوانان شیوع اضطراب و افسردگی بالاتر بوده و خودجرحی آنها می تواند با این نوع مشکلات روحی نیز مرتبط باشد. ثابت شده که رسانه های اجتماعی از طریق پدیده سرایت می توانند بر ایجاد یا تشدید اقدام به خودجرحی در نوجوانان تاثیر داشته باشد. اگرچه رسانهها میتوانند با ایفای نقش حمایتی و اطلاع رسانی از این پدیده پیشگیری کنند. هر چند خودجرحی از خودکشی متفاوت است، اما بسیاری از نوجوانانی که اقدام به خودجرحی می کنند ممکن است افسرده بوده و افکار خودکشی هم داشته باشند. لذا این نوجوانان حتما باید از لحاظ افکار خودکشی هم بررسی شوند.