وضعیت ارائه بازخورد در آموزش بالینی از دیدگاه دستیاران اطفال و دانشجویان پزشکی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: بازخورد ارزشیابی آگاهانه، بی طرفانه و عینی عملکرد، به منظور بهبود مهارت های بالینی، نه برآورد استعداد و ارزش های شخصی دانشجو، می باشد. این مطالعه در نظر دارد نظرات دستیاران اطفال و دانشجویان دوره پزشکی عمومی را در دانشگاه علوم پزشکی مشهد در مورد نحوه ارائه بازخورد در آموزش بالینی مقایسه نماید. روش بررسی: این مطالعه مقطعی در طول سال 1397 در بخش اطفال بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام گرفت و از روش سرشماری برای انتخاب 35 دستیاران اطفال و روش نمونه گیری تصادفی ساده برای انتخاب 35 دانشجوی پزشکی عمومی که دوره کارورزی و کارآموز ی را می گذراندند استفاده شد. گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه استاندارد بازخورد با 21 سوال انجام شد. از دستیاران و دانشجویان پزشکی عمومی خواسته شد اهمیت بازخورد دریافتی در طول آموزش های بالینی خود را با مقیاس لیکرت 4 قسمتی مشخص نمایند. نتایج: به اعتقاد اکثر دستیاران، تنها گاهی اوقات بازخوردهای دریافتی، همان طور که انتظار می رفت ( 27.1 ) روشن و صریح ( 17.1 )، عادلانه ( 21.4 ) و برای اصلاح نگرش ( 18.6 )، عملکرد ( 17.1 ) و رفتار ( 27.1 ) آنها مفید بود. به اعتقاد اکثر دانشجویان دوره پزشکی عمومی گاهی اوقات بازخوردهای دریافتی روشن و صریح ( 24.3 ) بود و به حرفه آینده آنها مرتبط می شد ( 14.3 ) و بیشتر بازخورد مثبت ( 20 ) دریافت کرده اند. به غیر از گزاره های 20 و 18 و 17 ، اکثر دانشجویان پزشکی گزینه بیشتر اوقات و اکثر دستیاران گزینه برخی اوقات را برای پاسخ به گزاره ها انتخاب کرده اند. نتیجه گیری: دستیاران اطفال نسبت به دانشجویان دوره پزشکی عمومی، از بازخورد دریافتی در طول آموزش بالینی خود، رضایت کمتری داشتند.

کلیدواژه ها:

فیدبک- دانشگاه علوم پزشکی مشهد ، دانشجوی پزشکی ، دستیاران اطفال