معیار تشخیص وجود حسن نیت بیمه گذار و بیمه گر در قرار داد بیمه

طرفین قرارداد، باید در تمام اظهارات خود، کمال حسن نیت را رعایت کنندو سکوتی نکنند که موجب فریب طرف مقابل شود. اظهارات بیمه گذار، باید در میزان حق بیمه و نسبت به موضوع بیمه موثر باشد. اطلاع رسانی به بیمه گر با پاسخ کامل و صحیح به سوالات مندرج در پرسش نامه صورت می گیرد. بیمه گذار قادر به بیمه کردن تمام خطرات احتمالی که موضوع قرارداد را تهدید می کند، نیست. در این باره نیز، استثنایاتی از قبیل ورود خسارت به عمد وجود دارد. بیمه گر نیز باید در تنظیم پرسشنامه و شروط ضمن قرارداد، حسن نیت داشته باشد و با عدم پرسش، پرس شنامه محدود و مبهم، بیمه گذار را فریب ندهد. در مواردی که بیمه گر به سوءنیت بیمه گذار و عدم صحت اظهارات وی عالم است، نمی تواند بعدا به عدم حسن نیت بیمه گذار متوسل و به صحت و اعتبار قرارداد، خلل وارد سازد؛ در هنگام انعقاد قرارداد نیز ممکن است بیمه گذار مالی را به نحو عامدانه یا غیرعامدانه، بیش از ارزش واقعی بیمه کند، که در صورت عمدی بودن، سبب بطلان عقد و در فرض عمد نداشتن، قرارداد معتبر است. در صورت تشدید خطر یا تغییر وضعیت موضوع بیمه توسط بیمه گذار، وی مکلف است، فورا به بیمه گر اطلاع دهد. اما در قانون به اعلام تخفیف خطر به بیمه گر که عملا متضمن منفعت بیمه گذار است، هیچ اشاره ای نشده است.

کلیدواژه ها:

بیمه گر ، بیمه گذار ، حسن نیت ، قانون بیمه ، قرارداد بیمه