ضیاء رفیعیان

آرزو آمال هر ایرانی این است که خدمات مورد نیاز اجتماع را خود مردم این مرز و بوم و با سرمایه خودشان در داخل کشور انجام دهند و برای هیچ کار و خدمتی دست نیاز به طرف اجانب دراز شود. این طرز تفکر اصولا ناشی از خیرخواهی ملی گرایی و زاییده غیرت دینی است. اگر قرار است خدماتی خواسته شود و در مقابل آن مبالغی پرداخت گردد، چرا این پول به جیب بیگانگان سرازیر شود نه تنها مرجع است که متعین است انجام این خدمات از ایرانیانی که برای عرضه آن آمادگی دارند خواسته شود تا درآمد کش.ر در خزانه ملت باقی بماند. اگر این فکر درست باشد ( که درست هم هست) چرا در بیمه اتکایی اجرا نشود اگر بیمه اتکایی لازم تشخیص داده شود و شرکتهای بیمه بر آن باشند که قسمتی از معاملات خود را به صورت بیمه اتکایی واگذار کنند، چرا که در داخل کشور انجام نگیرد از منظر دیگر، اگر شرکت بیمه ای به منظور افزایش درآمدخود چنین استدلال کند که ریسک ها را به جای اتکایی کردن نزد خود نگه دارد و از پرداخت حق بیمه اتکایی به شرکتهای دیگر خودداری کند، این استدلال در وهله اول درست می نماید. اما منطق حکم نمی کند شرکت بیمه ای که مجموعه ای از ریسکها را بیمه کرده و مبالغ معتنابهی حق بیمه دریافت کرده است، از پوشش اتکایی درگذرد و با سعه صدر و با شجاعت همه ریسکها را نگه دارد و از واگذار کردن قسمت هایی از آن به شرکتهای دیگر بیمه خودداری کند.