ام پی ال یا حداکثر خسارت محتمل

هرگاه از بیمه گری خواسته شود که حق بیمه ریسک های فاقد تعرفه از قبیل طرح های مهندسی را مورد محاسبه قرار دهد، در وهله نخست تلاش خود را معطوف آن خواهد کرد که از کیفیت ریسک و خطرهای مرتبط با آن تصور دقیقی کسب نماید. پس مبادرت به ارزیابی ریسک و تعیین حق بیمه متناسب با آن خواهد نمود. به تعبیر ساده تر، این سوال را طرح خواهد کرد که: این ریسک روی هم رفته از چه نوع است و چه حوادثی ممکن است اتفاق افتد بیمه گران، به هنگام اتخاذ تصمیم راجع به سهمی از ریسک که مایل به نگهداری و تقبل مسیولیت مربوط به آن می باشند، مقدمتا نسبت به مشخص کردن وضعیت ریسک از دو جهت اقدام می کنند: نخست با اتکاء به درجه خطر که در عین حال مبلغ خسارات قابل پیش بینی در دوره بیمه تناسب دارد، ریسک را طبقه بندی کرده، سپس هم خود را مصروف آن می دارند که حداکثر مبلغ هر خسارتی را که احتمال وقوع دارد، یعنی حداکثر خسارت محتمل یا ام پی ال را محاسبه نمایند. محاسبه ام پی ال ، هرچند بر مبنای اوضاع کلی حاکم بر ریسک صورت می گیرد، یک برآورد تخمینی شخصی است که در نهایت به رای و نظر مسیول این کار بستگی دارد. چنانچه دو نقفر کارشناس، هر یک بطور مستقل، به منظور تعیین ام پی ال ، ریسک مشخصی را مورد ارزیابی قرار دهند، حصول نتایج متفاوت از این ارزیابی، امری کاملا عای تلقی می گردد. بجز تاثیر عنصر انسانی، عوامل سنجش ناپذیر دیگری وجود دارد که ارایه تعرفی صریح از درجه احتمال و ایجاد یک مبنای دقیق برای ام پی ال ناممکن می سازد.