بررسی اندیشه های جهانی در شیوه مداخله در بافتهای مسکونی کم برخوردار داخل شهر(با مقایسه دو محله در ایران و اسپانیا)

در گذشته شکل گیری بافتهای شهری با توجه به نیازهای زمانی- مکانی و شاخصه های فرهنگی- هویتی دوره خود بوده و طبعا این شکل گیری در زمان خود هویت مشخصی داشته است، ولی با گذشت زمان و به وجود آمدن تکنولوژیهای نوین و پیشرفت انسان به سوی زندگی ماشینی، این بافتها که زمانی خود زیستگاه های بافت شهری بوده اند مبدل به بافتهای فرسوده گردیدهاند، بافتهای فرسوده به قسمتی از شهر اطلاق میگردد که ارزشهای زندگی شهروندی آن کاهش یافته و ساکنین آن از شرایط زندگی در محل خود رضایت نداشته و نیازهای اساسی آنان (نیازهای خدماتی و فرهنگی) برآورده نمیگردد. این فرسودگیهای طبیعی عناصر و اجزای شهری در صورت عدم بهسازی به موقع، در اوقات بحران اثرات مخرب شدیدی بر انسان و محیط در پی خواهد داشت و آنجا که تحقق عدالت اجتماعی، ایجاد و شکل گیری محیط زیست امن و مطلوب از اهداف کلان چشم انداز کشور است، میطلبد با نگاهی ویژه به بهسازی و نوسازی این بافتها توجه نماییم؛ اما پیشینه توجه به بافتهای قدیمی شهرها در سطح جهانی طی ده ههای اخیر اشکال مختلفی به خود گرفته است، ظهور و بروز نظریات توسعه کالبدی و احیاء بافتهای فرسوده غالبا از سوی اندیشمندان به نامی مطرح گردیده است، شایسته است این نظریات ارزشمند در روند اجرایی این کار (بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده) منعکس گردد. پژوهش حاضر در نظر دارد که با بررسی آراء و نظریات مختلف محققین بنام در این عرصه، روند اجرایی این نظریات را در عمل نیز مورد بررسی قرار دهد و همچنین با تطبیق دو نمونه موردی از مداخله در بافتهای فرسوده در تهران و مادرید، روشی موثر در انتخاب شیوه مداخله مناسب در بافتهای مسکونی کم برخوردار داخل شهر ارایه شود.

کلیدواژه ها:

بهسازی ، نوسازی ، بافت کم برخوردار