محمد یوسفی جویباری - استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
ناصر خورشیدی - کارشناسی ارشد دیپلماسی و سازمان های بین المللی وزارت امورخارجه

با روی کارآمدن محمود احمدی نژاد در خردادماه سال 1384 و حاکم شدن رویکردهای تجدیدنظر طلبی و عدالت خواهی در عرصه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، برقراری رابطه و گرایش به سمت کشورهای آمریکای لاتین و رهبران چپ گرای این کشورها که هم صدا با وی خواهان پیاده و اجرایی شدن این اصول و انگارهها در محیط بین المللی بودند، بیش از پیش تقویت شد. سیاست اتحاد و ایتلاف پی گرفته شده توسط محموداحمدی نژاد در طول هشت سال ریاست جمهوری، اما دیری نپایید که با به قدرت رسیدن حسن روحانی در مرداد ماهسال 1392 ، به عدم برقراری رابطه و واگرایی هرچه بیشتر با کشورهای منطقه آمریکای لاتین تغییر وضعیت داده،اینکه چرا سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره ریاست جمهوری حسن روحانی در رابطه با کشورهایمنطقه آمریکای لاتین از جهت گیری اتحاد و ایتلاف به سمت واگرایی و عدم برقراری رابطه تغییروضعیت داده،سوالی است که نویسندگان مقاله حاضر با روشی تبیینی به دنبال پاسخگویی بدان خواهند بود. فرضیه مقاله مدعایآن است که تغییر در سطح کارگزاری که به تبع آن خرده گفتمان های موجود نیز با تغییرات و دگرگونی هایاساسی مواجه شدند، باعث کاهش روابط جمهوری اسلامی ایران با کشورهای موجود در این منطقه و در نتیجه بهواگرایی هرچه بیشتر با آنها انجامیده است.

ایران، سیاست خارجی، آمریکای لاتین