طراحی مدلی متعارف از رابطه بین شاخص های شناسایی بافت فرسوده و توسعه پایدار شهری در بافت فرسوده اطراف حرم مطهر رضوی

بافت فرسوده یکی از موضوعات مهم در سیاست گذاری عمومی شهری است که علاقه مندان زیادی را در طول دو دهه گذشته در زمینه های نظری و عملی به خود جلب کرده است. توسعه پایدار شهری نیز از مهم ترین چالش های فراروی بشریت در قرن بیست و یکم است که در ارتباط با بافت فرسوده و تبعات آن مورد توجه اندیشمندان حوزه های مختلف مطالعاتی خاصه اقتصاد شهری بوده است. این مقاله با هدف ارایه مدل بومی توسعه پایدار شهری برای منطقه ثامن مشهد به بررسی روابط بین شاخص های شناسایی بافت فرسوده و شاخص های توسعه پایدار شهری با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری پرداخته است؛ چراکه مشهد به عنوان دومین کلانشهر مذهبی دنیا، از نظر فرسودگی و پایداری، و نیز دسترسی به خدمات و منابع با مشکلات عدیده ای روبه رو است و با حضور خیل عظیم جمعیت زایران، اقتصاد شهری را نیز با مسایل اجتماعی و مدیریتی مواجه ساخته است؛ بنابراین این مطالعه با استفاده از روش پیمایشی و ابزار پرسشنامه به گرد آوری داده های تحقیق از یک نمونه 201 نفره ساکنین بافت فرسوده اطراف حرم که از بافت خارج شده و ملکی خود را واگذار کرده اند، اقدام نموده و از نرم افزارهای آماری 24SPSS و 8. 8LISREL برای تحلیل استفاده کرده است. نتایج تحلیل نشان از تاثیرات شاخص های شناسایی بافت فرسوده روی شاخص های توسعه پایدار پیرامون حرک مطهر با ضریک 49 / 0 دارد

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، توسعه پایدار ، مدل معادلات ساختاری ، مشهد