احیای بافت های فرسوده درون شهری، با رویکرد زمینه گرایی در طراحی فضاهای فرهنگی و تفریحی

بافت فرسوده از واژگان پر تکرار در حوزه ی مرمت و نوسازی شهرهاست. عواملی نظیر فرسودگی، نبود استحکامات لازم، بیتوجهی به سازماندهی فضاها و کاربری ها، تاثیرات منفی بر رشد اجتماعی و فرهنگی ساکنین از دلایل اهمیت دخالت در بافتفرسوده است. مداخله در بافت های شهری روش ها و الگوهای مختلفی دارند که برنامه ریزان و مسیولین باید با توجه بهویژگی های خاص فضا، از روش های مناسب جهت بهبود وضع موجود استفاده نمایند. الگوهای مداخله در بافت های شهری رااز بعد میزان مداخله و ایجاد تغییر در بافت به سه دسته عمده: حفاظتی، مداخله نسبی، مداخله فعال تقسیم می شوند. محوراصلی این مقاله مداخله فعال و توجه ویژه به روابط فرهنگی و اجتماعی است. این مقاله شامل تعاریفی از بافت فرسوده، آسیبشناسی از جنبه های مختلف نظیر کالبدی و اجتماعی، تجارب کشور های دیگر، رهیافت های موجود در این زمینه، روشهای دخالت در بافت های فرسوده و تاثیر مبانی زمینه گرایی در معماری است. جمع آوری اطلاعات با روش اسنادی و روشتحقیق، تحلیلی توصیفی است. نتایج یافت شده شامل راهکار های موثر بر بهود و باززنده سازی این گونه بافت ها است. ازبررسی آسیب ها و آفات موجود در بافت های فرسوده، به این نتیجه می رسیم که بافت فرسوده نیاز به برقراری ارتباط با سایرمناطق شهر است تا با سرعت بیشتری رو به زنده سازی پیش برود. احداث فضاهایی طبق مبانی زمینه گرایی در معماری، کهپاسخگوی بخشی از نیازهای ساکنین باشد و از نظر کالبدی فضاهایی ایمن و قابل اطمینان باشند، باعث برقراری ارتباط درونمحلی و برون محلی و رشد فرهنگی- اجتماعی می شوند. فضاهای فرهنگی، می توانند بخوبی افراد را جذب کرده و با ایجاد فعالیت های سودمند و فرهمند، علاوه بر تاثیرگذاری درون مجموعه ای، بر محیط بافت فرسوده نیز، تاثیر گذار باشند.

کلیدواژه ها:

باز زنده سازی ، بافت فرسوده ، زمینه گرایی ، فضای جمعی ، مجموعه فرهنگی