محمدرضا زندمقدم - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی سمنان
حسین موسوی دلازیانی - دانشجوی دوره دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی سمنان

یکی از مدلهایی که برخی کشورها در دو ده ه اخیر، برای تو سعه گرد شگری پایدار خود در مناطق خشک به آن توجه کرده اند، بحث پرداختن به هویت و ساختارهای بومی در حوزه گردشگری بوده است که باعث شکل گیری پدیده بوم گردی شده است.توجه به بهره مندی از ظرفیت های بی شمار گردشگری بوم گردی در شهرستان دامغان ، می تواند در توسعه گردشگری پایدار آن موثر باشد. لذا هدف از انجام این تحقیق بررسی گردشگری شهرهای مناطق خشک ونقش آن در توسعه پایدار شهرستان دامغان است. این تحقیق از نظر ماهیت بر اساس روشهای جدید تحلیلی و اکتشافی و از نظر هدف کابردی است. جامعه آماری آن 384 نفر بوده و ابزار جمع آوری اطلاعات ، مصاحبه عمیق و پرسشنامه می باشد. پاسخ های جمع آوری شده استخراج و با روش معادلات ساختاری pls فرضیات تحلیل و آزمون شدند. نتایج این تحقیق در این خصوص نشان داد که توانمندی های بوم گردی روستاهای شهرستان دامغان بجز در بخش ساختارهای زیربنایی گردشگری بر توسعه گردشگری پایدار آن اثرگذار بوده اند. بطوریکه ساختار بومی گرا با میزان و ساختار محیطی بومی گرا و ساختار مالکیت و مدیریت دارای اثر معنادار بر توسعه گردشگری پایدار در مناطق مورد مطالعه شده اند ولی ساختارهای زیربنایی گردشگری با 17,5 درصد اثر نتوانسته اثری معناداری بر توسعه پایدار این مناطق بگذارد.

گردشگری، مناطق خشک، بوم گردی، مالکیت، توسعه پایدار