بررسی تاثیر ویژگی فردی سن بر فرسودگی شغلی با آزمون نقش میانجی گری استرس شغلی

فرسودگی شغلی، خستگی فیزیکی، هیجانی و روانی به دنبال قرار گرفتن طولانی مدت در موقعیت کار سخت می باشد و این نشانگان حالتی است که در آن قدرت و توانایی افراد کم می شود و رغبت و تمایل آنها برای انجام کار و فعالیت کاهش پیدا میکند. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر ویژگی فردی سن بر فرسودگی شغلی با آزمون نقش میانجی استرس شغلی در میان پرستاران انجام گرفت. این پژوهش از نظر هدف، جز پژوهشهای کاربردی و از حیث روش، توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان امام رضا (ع) ارومیه تشکیل داد. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان 162 نفر برآورد گردید و برای انتخاب آن از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ، استرس شغلی اورلی-گیردانو بود. برای تعیین روایی پرسشنامه ها از روش اعتبار محتوا و روایی سازه استفاده شد. برای تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از شاخص میانگین، انحراف استاندارد استفاده شد. در بخش آمار استنباطی برای بررسی همبستگی از ضریب همبستگی پیرسون و برای آزمون فرضیه ها از روش مدلیابی معادلات ساختاری بهره گرفته شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین ویژگی فردی سن با استرس شغلی رابطه معنیدار وجود دارد. همچنین بین استرس شغلی با فرسودگی شغلی رابطه معنادار وجود داشت. بر اساس یافته های پژوهش مبنی بر تعیین نقش میانجی گری، استرس شغلی کمتر در سنین بالا بر کاهش فرسودگی شغلی تاثیر داشت. این نتایج ضرورت بازشناسی نقش میانجی استرس شغلی در بررسی رابطه علی ویژگی فردی (سن) با فرسودگی شغلی تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، ویژگی فردی ، سن ، استرس شغلی ، پرستاران