زهره روکی - دانشجوی کارشناسی ارشد.گروه اقلیم شناسی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه حکیم سبزواری
عبدالرضا کاشکی - استادیار،گروه اقلیم شناسی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه حکیم سبزواری
رحمان زندی - استادیار، گروه سنجش از دور وGIS، دانشکده جغرافیا، دانشگاه حکیم سبزواری
مختار کرمی - استادیار، گروه اقلیم شناسی ، دانشکده جغرافیا، دانشگاه حکیم سبزواری

برنامه ریزی کاربری اراضی شهری در واقع مجموعه فعالیت هایی است که، محیط انسانی را مطابق خواسته ها و نیازهای جامعه شهری سامان می بخشد و این مقوله هسته اصلی برنامه ریزی شهری را تشکیل می دهد. در این پژوهش سعی بر این بوده است که با بررسی تغییرات کاربری شهر شیراز، میزان تغییرات هر یک از کاربری های مسکونی، زمین بایر، باغات و مراتع در مناطق 10 گانه ی شهری و جهت خزش شهری را نشان داده شود .بنابراین از تصاویر سنجنده OLI ماهواره لندست 8 وسنجنده TM ماهواره لندست 5 برای بازه ی زمانی 1986 تا 2019(دوره ی 33 ساله) و از روش نظارت شده برای طبقه بندی اطلاعات استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که کاربری مسکونی در سال 1986 داری بیشترین مساحت با 740.5کیلومتر مربع و کاربری باغ داری کمترین مساحت با 28.6کیلومتر مربع بوده است. مقایسه نتایج نشان داد که در سال 2019 با توجه به افزایش جمعیت شهری و مهاجرت به این شهر و گسترش ساخت ساز مسکن، کاربری مسکونی دارای بیشترین مساحت با 1368.8کیلومتر مربع شده است و در همین سال باغ دارای کمترین مساحت بوده است که تنها 6 درصد از مساحت کل را به خود اختصاص می دهد. نتایج حاصل از مقایسه سال1986تا 2019 نشان می-دهد که در طی دوره کاربری مسکونی 628 کیلومترمربع افزایش داشته و کاربری باغات 16 کیلومتر روند کاهشی داشته و همچنین در کاربری مرتع و بایر رو به کاهش بوده است که در کاربری مرتع 30 کیلومتر و کاربری زمین بایر 15 کیلومترمربع کاهش یافته است.

کاربری اراضی، جهش شهری، لندست، شهرشیراز.