جواد امیدی آرا - دانش آموخته کارشناسی ارشد مهندسی عمران دانشگاه شهید بهشتی، تهران
علی نورزاد - دانشیار دانشکده مهندسی عمران دانشگاه شهید بهشتی، تهران

در طبیعت انواع مختلفی از خاک ها وجود دارند که یکی از مهمترین مسائل مهندسی مرتبط با آنها، انجام ساخت و ساز بر روی آنها، به عنوان بستر می باشد. در مهندسی ژئوتکنیک دسته ای از خاک ها دارای رفتار ویژه ای هستند که استفاده از آنها به عنوان بستر، ساخت و ساز را با مشکل مواجه می سازد. چنین خاک هایی، خاک های مسئله دار نامیده می شوند. یکی از انواع این خاک ها، خاک های فروریزشی (رمبنده) می باشد که در حال عادی دارای مقاومت باربری قابل قبول است، اما به محض مواجه شدن با رطوبت و اشباع شدن، ساختار آن دچار فروریزش شده و نشست ناگهانی قابل توجه از خود بروز می دهد. در نتیجه امنیت سازه های قرار گرفته بر روی آن به شدت به خطر می افتد. این نوع خاک در بخش های مختلف ایران، از جمله گرگان و سمنان یافت می شود. در این پژوهش پس از اخذ نمونه هایی از خاک مزبور از دشت هزار پیچ گرگان، و پس از انجام آزمایش های شناسایی و اطمینان از رمبندگی شدید آن، با افزودن درصدهای مختلف آهک به این خاک و عمل آوری آن در زمان های مختلف، مشاهده شد که افزودن آهک موجب افزایش مقاومت تک محوری نمونه ها شده و موجب بروز رفتار ترشدگی در آنها خواهد شد. همچنین با افزایش درصد آهک، مقاومت تک محوری نمونه ها افزایش یافته اما از یک درصد معین به بعد (درصد بهینه)، افزایش آهک موجب کاهش مقاومت می شود. همچنین بخش عمده مقاومت که حدود 80% است در 14 روز اول عمل آوری کسب می شود.

خاک های مسئله دار، خاک رمبنده، بهسازی، مقاومت تک محوری