دیدگاه التقاطی روانشناسی انسان گرایانه با ادبیات پارسی

روانشناسی انسانگرا در درجه اول به آن دسته ازظرفیت ها و استعداد های انسانی توجه دارد که در نظریه های اثبات گرا یا رفتارگرا یا نظریه روانکاوی کلاسیک جایی ندارد واز آن جمله می توان به عشق ، خلاقیت ، خود ، رشد ، ارگانیسم ، بازی ، شوخی ، محبت ، طبیعی بودن ، خونگرمی ، انصاف ، استقلال ، مسئولیت ،معنا ، جوانمردی ، تجربه از خود بر گذشتن ، سلامت روانی مفاهیم مرتبط اشاره کرد.روان شناسی انسانگرا ، تنها روایت جدیدی از یک سنت فکری قدیمی است که ریشه های آن به فلسفه های باستانی در سراسر جهان می رسد در این مقاله ابتدا تاریخچه ی روانشناسی انسانگرا بررسی شد و سپس دیدگاه التقاطی روانشناسی انسان گرایانه با ادبیات غنی پارسی پرداخته شد. خود ، محور شخصیت راجرز است . به عقیده او باشیوه های خاصی که سبب تکامل خود ، می گردد ؛ بستگی به میزان محبتی دارد که کودک دریافت میکند . این سخنان در ادبیات ما بارها تکرار شده اند ، شاعران ما با تاثیر از آموزه های دینی ، گشت و گذار در جوامع مختلف و استفاده از تجربه های گرانبهای خود و دیگر بزرگان، و دقت در زندگی مردمان قرن ها قبل از روان شناسان انسانگرااین اشعار را سروده اند. با دقت در ادبیات غنی پارسی می توان بسیاری از مشکلات رفتاری را حل نمود.

کلیدواژه ها:

روان شناسی انسانگرایانه ، ادبیات پارسی ، دیدگاه التقاطی