مهدی سلیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل
محیا جلالی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل
علی جوان فروزنده - استادیار گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل

بناهای تاریخی و فضاهای شهری که در بافت قدیم و دیرینه شهری قرار دارند بعنوان آثاری بسیار ارزشمند و ماندگار برای معماری و شهرسازی قلمداد می شوند که علاوه بر حفظ و حراست از بناهای این بافت ها، باید به احیا و بازسازی این مجموعه نیز توجه داشت. در طی سال های گذشته بخاطر شرایط و دلایل مختلف از جمله شهرسازی مدرن، عدم تطابق با فناوری، توسط مجریان شهری با هدف تامین سرانه های فضای سبز و یا پارکینگ و... این میراث گرانبها یکپارچگی بین خود و محیط پیرامون خویش را از دست داده اند. از این رو باعث بوجود آمدن مشکلات متعدد همچون محروم شدن مردم از حس تعلق به این مکان ها و همچنین جدایی آن ها از این محیط ها نیز شده است. ایجاد ساختار جدید و میان افزا با اصول و کاربری های نو، متناسب با محیط می تواند همبستگی و انسجام را به بافت قدیم و سرزنده خود باز گرداند. هدف از مقاله حاضر بررسی شاخصه های مهممعماری میان افزا با توجه به اصول طراحی های معماری، راهکارها و روش هایی برای رسیدن به بافت های قدیمی به دست آید. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش مطالعه ی منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد.

بافت قدیم و دیرینه، احیا و بازسازی، شهرسازی مدرن، یکپارچگی، معماری میان افزا