طراحی فضاهای معماری ویژه معلولین بر مبنای شناخت مولفه های کیفی اثرگذار

از آنجایی که همواره گفته میشود معلولیت، محدودیت نیست سعی بر آن داشتیم که برای این اشعار با خلق فضای معماری یک نمود ظاهری ایجاد کنم. افراد معلول از لحاظ روحی و جسمی دارای ضعفها و کمبودهایی هستند که با تاثیر محیط اطراف بر آنها میتوان آنها را تقویت و یا بلعکس تضیف کرد و همه این اعوامل از برخورد معلولین و با پیرامون فضای خصوصی و شهری است که میتوانند بر روحیات آنها سازگار شود. کلیه ساختمانها و معابر عمومی شهری دیده میشود این بناهاعمدتا0 برای افراد جوان و سالم طراحی شده و بی-توجه به مسئله ناتوانائیهای جسمی، طراحی و اجرا گردیده اند. این واقعیتی است بسیاری از این بناها برای پیران و افراد دچار ناتوانائیهای جسمی قابل استفاده نیست. تا آنجا ناتوان در استفاده از ساختمانهای عمومی عملا0 این بخش از جامعه را از مراجعه به آنها باز میدارد، و به عنوان یک مسئله اجتماعی میباشد. برای این افراد میباید آن دسته از نیروی فعال جامعه فکری کنند مکانی برای معلولین جسمی– حرکتی که سازگار با محیط فرهنگی همانند سرای محله یا سرای معلولین باشد تامین کنند. در واقع با این عملکرد معلولین به اجتماع، زندگی و فعالیت خود بازگردانیدن میشوند. بنابراین، هدف این پژوهش، معیارهای یک معلول در درک فضای مطلوب اطرافش و یا اینکه معلول در چه فضایی آرامش را به صورت کاملا0 مختارانه در دسترس خود قرار میدهد و اینگونه انسانها در آشفتگی شهرهای امروز، به دنبال عرصه هایی با هویتهای خاص هستند تا علاوه بر تامین آسایش و تعامل با همنوعان، در بستر پویایی اجتماعی به کمال متعالی خود نائل شوند.

کلیدواژه ها:

معلولین ، تعاملات اجتماعی ، فضای شهری ، مکان..