بررسی مبانی هنری و اسلوب قصه های قرآنی

هنر مقوله ای است که از آغاز آفرینش انسان تا کنون پابه پای آدمی پیش رفته و پیشرفت کرده است. برای حوزه های معرفت بشری ، همچون فلسفه، ریاضیات و علم می توان سرآغازی نوشت. هنر ، اما حیاتی بی آغاز و سرگذشتی تا نوشتن دارد. دین از دیرینه های تاریخ تا کنون همگام با هنر و حتی بسی ژرفتر، هزارتوی حیات و هستی بشر را درنوردیده و روح آدمی را صفا و صیقل بخشیده است. شاید این پیوند و پیوستگی از آن روست که دین وهنر هر دو، ریشه در پنهان جان و مایه در عمق هستی انسان دارند و با گوش دل می توان راز فطره الله را از آنها باز شنید . به همان سان که دیانت بدون دستگیری پیامبران به کژی و کاستی می گرایدهنرمندی نیز بی رهنمود خدای هنر وهستی، به بیراهه می رود. عمر قصه و قصه گویی به اندازه عمر پیدایش زبان و گویایی انسان است. زندگی انسان هیچ گاه خالی از قصه نبوده است. قصه همواره منعکس کننده دیدگاه انسان درباره جهان و عوامل ناشناخته پیرامون او و وسیله انتقال و آموزش آداب و سنن اعتقادات و تاریخ یک نسل به نسل های دیگر بوده است. انسان به خاطر ویژگی های خاص روحی اش به قصه علاقه دارد پس با قصه نه تنها میتوان انسان را با میراث های فرهنگی و آداب جامعه خود و جهان آشنا ساخت و قدرت تفکر او را پرورش داد، بلکه آنگاه که قصه با بلاغت و اعجاز وحی همراه گشته، زمینه خود سازی و جامعه سازی را نیز فراهم آورده است. با آن که قصه های قرآن بازگوینده حقایق مسلم تاریخ اند، هرگز نمیتوان گفت قصه گویی در قرآن برابر است با نقل وقایع تاریخی به طور مطلق و محض. آنچه قصه گویی و تاریخ نگاری را در قرآن، از سایر قصه ها، ممتاز می سازد، ویژگی فنی قصه های قرآن است. لذا با توجه به مطالب مذکور و اهمیت قصه گویی در قرآن، در مقاله حاضر، نگارنده سعی بر آن دارد تا با بررسی قصه های قرآنی، قالبها، جلوه ها، نظم قصص، به بینان اسلوب و مبانی هنری قصه های قرآنی بپردازد.

کلیدواژه ها:

قصه های قرآنی ، قصه پردازی ، جلوه های هنری ، اسلوب