ترانه های مشک زنی مادران ما در البرز

ترانه های کار بخشی از ترانه های عامیانه هستند که هنگام کار بدنی و بیشتر در فرآیند مشارکت در عمل اقتصادی، با مضمونی غالبا مربوط به آن کار به وسیله فرد و اغلب به وسیله افراد همکار خوانده می شوند. ترانه های کار، افزون بر این که یک فرآورده فرهنگی است به عنوان ابزار موثر و مفیدی در انتقال فرهنگ های مختلف فنون، ارزش ها، هنجارها و باورها از نسلی به نسل دیگر نیز نقش خود را ایفا می کند و در عین حال نشانه های گویایی از دادخواهی ها، نارسایی ها و دشوارهای زندگی اقشار و طبقات مختلف جامعه در گذشته است. از آنجا که ترانه های عامیانه با آهنگ خاص خود خوانده می شوند، ضبط این تراته ها می تواند مصالح لازم را برای یک نوع موسیقی خاص فراهم آورد و در حفظ هویت ملی، مفید واقع شود. در حال حاضر در استان سمنان گروه های ایلی متنوعی استقرار دارند که بخشی از جمعیت این ایلات و طوایف هنوز هم شیوه کوچروی خود را حفظ کرده اند. معیشت آنها دامداری سنتی است. فعالیت های این شیوه ی زندگی، سخت و طاق فرساست. برخی از این فعالیت ها جز با مشارکت یکدگیر مشکل و تقریبا غیرممکن است. در این مقاله ترانه های کار عشایر کوچروی استان سمنان در زمینه مشک زنی گردآوری شده است. در این مقاله ابتدا کلیات موضوع (تعریف و اهمیت ترانه های کار، پیشینه پژوهش و اهداف آن) مورد بررسی قرار گرفته است، سپس ترانه های مشک زنی که در بین ایل ها و طوایف عشایر کوچنده زمزمه می شوند آمده است. در ادامه نیز اصطلاحات و واژگان بومی با توضیحات لازم بیان شده است. منابع و مآخذ مکتوب و پس از آن فهرست راویان و مصاحبه شوندگان پایان بخش این مقاله است.