پرستو مرادی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه روانشناسی، واحد اسلام آباد غرب، دانشگاه آزاد اسلامی ، اسلام آباد غرب ، ایران
شیما پرندین - استادیار گروه روانشناسی، واحد اسلام آباد غرب، دانشگاه آزاد اسلامی ، اسلام آباد غرب ، ایران

بشر از دیرباز می دانسته که اگر بخواهد با مشکلات و مقتضیات زندگی به طور صحیح مطالعه کند، نیازمند تسلط بر علوم و مهارت های فراتر از مهارت های متداول و علوم جاری است. هدف از پژوهش حاضر که از نوع شبه آزمایشی و علی مقایسه ای می باشد، بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر میزان سلامت روان و سازگاری زناشویی در بین خانواده ها است، حجم نمونه 40 نفر بوده که به روش نمونه گیری تصادفی 18 نفر را که در کارگاه های آموزشی مهارت های زندگی شرکت کرده بودند به عنوان گروه آزمایشی و تعداد 22 نفر به عنوان گروه گواه (کنترل) انتخاب شدند. در گروه آزمایشی قبل از آموزش 6 جلسه ای مهارت های زندگی، پرسشنامه سازگاری زناشویی و پرسشنامه سلامت روان GHQ اجرا و مجددا پس از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفت. در گروه کنترل هم یکبار دو پرسشنامه ذکر شده بر روی آزمودنی ها اجرا گردید و سپس نتایج با نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین میزان سلامت روان قبل و بعد از آموزش مهارت های زندگی تفاوت معنادار (p≤0/01) وجود دارد که در نتیجه با اطمینان 95 % این نتیجه به دست آمد که آموزش مهارت های زندگی موجب افزایش سلامت روان و کاهش نشانه های بیماری گردد. همچنین آموزش مهارت های زندگی به طور معناداری (p≤0/01) موجب افزایش میزان سازگاری زناشویی در آزمودنی ها می گردد. طبق نتایج به دست آمده بین گروه آزمایشی و گروه کنترل در میزان سلامت روان تفاوت معناداری (p≤0/01) وجود داشت. نتایج اجرای آزمون سازگاری زناشویی در گروه آزمایشی و کنترل نشان داد که میزان سازگاری در گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری (p≤0/01) داشته است. در مجموع نتایج بررسی نشان دهنده ی اثر بخشی برنامه آموزشی مهارت های زندگی می باشد که لازم است در دوره های بعدی به بررسی تداوم نتایج به دست آمده، پرداخته شود.

آموزش مهارت های زندگی،بهداشت خانواده، سلامت روان، سازگاری زناشویی، خانواده