جواد ترکاشوند - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران
مهدی فرزادکیا - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران
احمد جنیدی جعفری - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران
محسن حیدری - گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران

زمینه و هدف: روشهای متعددی برای مدیریت پسماندهای عفونی که دارای پتانسیل خطر سلامت و محیط زیست است وجود دارد که در ایران نگرشهای مختلفی به آنها وجود دارد. هدف مطالعه حاضر بررسی این نگرش ها و معرفی اولویت های متخصصان بهداشت محیط در بی خطرسازی پسماند عفونی میباشد. مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه یک پرسشنامه تهیه شد و نظرات متخصصان در مورد پنج روش بی خطر سازی و دفع نهایی پسماندهای عفونی جمع آوری شد و در نهایت دادهها تحلیل شدند. همچنین سهم اولویتهای این متخصصان در انتخاب هر یک از این روش ها در 9 جنبه مختلف مورد سوال قرار گرفت. یافته ها: مسائل بهداشتی (با 26 درصد مطلوبیت) بالاترین اولویت را نزد متخصصان در انتخاب روش داشت، در حالیکه کمترین اولویت به مسائل مالی ( با 8 درصد مطلوبیت) و مقبولیت سیاسی (با 6 درصد مطلوبیت) اختصاص یافت. متخصصان بهداشت محیط استفاده از اتوکلاو و زباله سوز را به ترتیب با 8/77 درصد و 1/44 درصد مطلوبیت به ترتیب مطلوبترین و نامطلوب ترین روش دانستند. نتایج نشان داد متخصصان در شرایط کنونی تفاوت چندانی بین بی خطرسازی در محل و بی خطرسازی متمرکز قائل نشدند که این موضوع در امتیازات 65/3 و 72/3 برای این دو حالت منعکس شده است. نتیجه گیری: جنبههای بهداشتی مهمترین اولویت در مدیریت پسماند عفونی هستند. بنابراین اتوکلاو کردن و مایکروویو کردن مناسبترین روش ها برای بی خطرسازی این نوع پسماند است. استفاده از زباله سوز و دفن در زمین برای مدیریت و تصفیه پسماند عفونی پیشنهاد نمی شود.

پسماند پزشکی, پسماند عفونی, مراکز درمانی, بی خطر سازی, بهداشت محیط