محمد جواد نجفی منش - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

با رشد جمعیت و کمبود همچنین افزایش قیمت زمین در شهرهای توسعه یافته، جهت تامین مسکن مورد نیاز، احداث آپارتمان و مجتمع های مسکونی امری اجتناب ناپذیر است. از طرفی زندگی در ساختمان های آپارتمانی و بلند مرتبه سبب کاهش ارتباط ساکنان با فضای باز شده است. این امر می تواند سبب کاهش تعامل و سرزندگی ساکنان شود و بر روابط اجتماعی فرد اثرات منفی باقی گذارد. بدین ترتیب با توجه به کمبود فضای باز در ایجاد محوطه مطلوب مجتمع های مسکونی، بکارگیری راهکارهای معمارانه در بهینه سازی فضای باز مطرح است. هدف از این پژوهش، شناخت فضای باز مجتمع های مسکونی جهت تبیین الزامات معمارانه در بهینه سازی فضای باز به منظور ارتقاء سرزندگی و تعاملات اجتماعی در واحد همسایگی است. از این رو پژوهش حاضر با استفاده از روش تحقیق توصیفی تحلیلی به بررسی الزامات معمارانه فضاهای در بهینه سازی فضای باز آپارتمان های مسکونی با ارتقاء سرزندگی در تعاملات اجتماعی در واحد همسایگی می پردازد. در این میان دو نمونه از مجتمع های مسکونی در تهران مورد مطالعه قرار می گیرند.

بهینه سازی فضای باز، آپارتمان های مسکونی، ارتقاء سرزندگی، تعاملات اجتماعی، واحدهای همسایگی