طراحی مجتمع فرهنگی آموزشی با هدف بازآفرینی بافت فرسوده با رویکرد پیاداری اجتماعی

اهمیت دادن به مبحث پایداری اجتماعی راه حل متفاوت و مناسبی برای کاهش هزینه های عمومی برای ارتقا و بهسازی و پایدارسازی به شمار می آید. نتایج نشان می دهد که رابطه مثبت و معناداری میان فرسودگی بافت و پایداری اجتماعی برقرار است. فضای فرهنگی آموزشی یک فضای عمومی است که صرف نظر از نوع کاربری می بایست مطابق با روحیات و شرایط اجتماعی مخاطبین طراحی گردد، شرایطی که به واسطه محقق شدن آن توان این مراکز را در جلب مخاطب بهبود بخشیده و این تمایل را ایجاد کند تا مخاطب با آسودگی و با آرامش بیشتری به استفاده از این مراکز بپردازد. هدف پژوهش بررسی میزان اثرگذاری مولفه های پایداری اجتماعی در بافت های فرسوده می باشد و به شناخت مهمترین عوامل تاثیرگذار بر پایداری اجتماعی مراکز فرهنگی آموزشی می پردازد که از میان آنها، تعامل اجتماعی، امنیت اجتماعی، مردم واری، سازگاری، پس نگری و پویایی و سرزندگی به عنوان عوامل اصلی استخراج گردیده است و در ادامه تلاش دارد راهکارهای طراحی معماری در خصوص افزایش پایداری در مراکز فرهنگی آموزشی را ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، بهسازی ، بافت فرسوده ، مجتمع فرهنگی آموزشی ، پایداری اجتماعی