مهری هاشمیان - کارشناس ارشد ادبیات نمایشی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکزی، تهران، ایران

تئاتر ورباتیم به تئاتری اطلاق میشود که از مصاحبه ها به عنوان منبع اصلی نمایشنامه بهره میبرد؛ وقتی تاروپود اصلی یک نمایش گفتوگوهای حقیقی آدمهای حقیقی باشد که از اصطلاحات و لغات خود بهره میبرند، مسلم است که تصنع در آن جایی نخواهد داشت. کارکردهای تئاتر ورباتیم را میتوان در حوزه ی اجتماعی و درمانی مورد بررسی قرار داد. تماشاگر با حضور خود و مشارکت در گفتگو با بازیگر، به عرصه ظهور ادراکهای شهودی ذهن و به مفهوم ظاهری، جلوه فرافکنی و تخلیه احساسات نهایی دست مییابد و نمایش ورباتیم میتواند وسیله یی موثر برای درک مشکلات شخصی و اجتماعی تماشاگران و پیدا کردن راه حلی برای آنها ایجاد کند. تماشاگران در این نمایش بهترین مجال برای به تصویر کشیدن خویشتن ناهشیار و تمثیل در اوردن افکار ناپیدا و ایده های خلاق خویش را مییابند و این فرصت به تماشاگر دست میدهد که بر تصاویر درونی خود بنگرد و با تمثیلهای ناهشیار خود مناظره و بر بازسازی خود نظاره کند. تماشاگران از نیروی خلاق با مشارکت در بازی، برای بازسازی و بازتوانی رفتار و ایجاد شناخت و تغییر در باورها بهره می گیرند. ارتباطی که میان بخش آگاه و ناخوداگاه ذهن برقرار میشود، فرایندهای عاطفی تماشاگران شکل میگیرد و میتواند مقدمات فرایندهای شناختی را در این مشارکت نمایشی به صورتهای مختلف کشف و راه حل مشکلات خویش را دریابند. ورباتیم باعث برونریزی خلاقیت و خودجوشی میشود و فضایی برای تماشاگر ایجاد میکند که در آن تصاویر درونی، تجسم پیدا میکنند و به شکل عینی، نمود مییابند و به تماشاگر و بازیگر اجازه میدهد که چیزهایی را تجربه کند که خود مشاهدهگر را تقویت میکند و با ارتباط و همدلی و همذاتپنداری وامیدارد. تماشاگر دچار درگیری شخصیت محوری با دیگر تماشاگران و بازیگران میشود و با این عمل، نیمکره ی راست مغز را تحریک میکند. تحریک این نیمکره، باعث افزایش آگاهی فضایی و حافظهی عاطفی میشود. تماشاگر میتواند در صحنه تئاتر ورباتیم به هر چه که میخواهدبدل شود و تماشاگر با وارد شدن به یک موقعیت خاص در یک فضای ویژه می تواند با بازیگران فضایی را باز آفرینی کند و به جست و جوی خویشتن و کشف هویت فردی دست یابند

تئاتر- رباتیم- تاثیرات اجتماعی تئاتر- تئاتر درمانی -تماشاگر