جمشید داوطلب - استادیار گروه معماری دانشگاه زابل، زابل، ایران
نوشین پورحق وردی - دانشجوی دکتری معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، زاهدان، ایران

نگاه ابزاری و تخصص گرایانه به حرفه معماری در سالیان اخیر باعث تقلیل مقام و هویت طراحی های دانشجویان گشتهاست. به دلیل تقلید بیش از حد و چشم بسته از فرم ها و بناهای موجود در روش طراحی معماری، شاهد بناهایی هستیمکه منظر شهری - روستایی را متداول کرده اند. این پژوهش که بر سه پایه تحلیل، تدقیق و ارزیابی شکل گرفته است درگام نخست با شیوه تحقیق علی به واکاوی چالش های ناشی از طبیعت گرایی در شیوه های معماری پس از انقلاب صنعتیو ارزیابی جایگاه طراحی در رویکرد طبیعت گرای سبک ها می پردازد؛ در گام دوم با شیوه تحقیق تاریخی - تفسیری،ضمن پرداختن به پژوهش های مرتبط، به آرای منتقدین معماری در زمینه مورد بحث اشاره می کند و در ادامه بهدستاوردهای طبیعت در معماری و به خصوص روشهای طراحی در حوزه دانشگاهی می پردازد. قیاس پژوهش های قبلیبا پیمایش صورت گرفته نتیجه می دهد که عدم توفیق معماری کنونی ایران در حوزه طراحی می تواند در عدم بهره گیریبهتر از طبیعت در این زمینه باشد که این آسیب غالبا در حوزه آموزش ریشه دارد. در نهایت این پژوهش بر تغییرهدفمند شیوه آموزش دروس فنی جهت بهبود روشهای طراحی توسط معماران تاکید کرده و همچنین پیشنهاداتیجهت بهبود این مهم در فضای کار حرفه ای ارائه کرده است.

طبیعت، هندسه، طراحی معماری، بیونیک، الهام از طبیعت