پریا دلقندی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)
نعمت اله فیروزی - مدرس دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)
نسرین خانزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)
زهره حاجی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی دانشگاه پیام نور نیشابور

از جمله امور حیاتی در مسیر پیشرفت و تعالی همه جوامع، ارتقاء و افزایش جایگاه مسئولیت پذیری فردی و اجتماعی است. فلسفه ی وضع قوانین و مقررات مختلف اجتماعی و اقتصادی و نیز مبنای ارسال راهنمایان الهی نیز همان متذکر شدن مسئولیت ها و وظایف بشر در ساحت مادی و معنوی و همچنین ارائه روش های تحقق و به ثمر نشستن این تکالیف و رسالت هاست. مطالعه ی راهبردها و روش های ارتقاء مسئولیت پذیری در ساختارهای مدیریتی مبین این نکته است که آگاهی بخشی و روشنگری، مهارت افزایی و توانمندسازی از جمله موضوعاتی است که همواره مورد توجه مدیران و اندیشمندان این حوزه بوده است. در همین زمینه ایجاد حس تعلق و نگاه مشترک از جمله نتایج مشورت گرفتن از افراد مختلف است که اگر با دخیل نمودن مخاطبان در فرآیند اجرا و محقق نمودن موضوع هدف همراه باشد امتیاز و وجهی متفاوت پیدا خواهد نمود. این امر که کمتر در فرآیند بهبود مسئولیت پذیری اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته است تحت عنوان الگوی مشورت- مشارکت همراه با تبیین مفهومی آن مبتنی بر آموزه های دینی ارائه می شود. الگوی مشورت-مشارکت مسئولیت محور در تصمیماتی که مدیریت می گیرد با ایجاد رضایت درونی در مخاطبان و سهیم نمودن ایشان در سود و زیان برنامه ها، زمینه بسیار مناسبی در رشد، ارتقاء و تنوع تولیدات و خدمات، جریان بهبود مستمر، افزایش کارایی فردی و سازمانی، افزایش امنیت شغلی و روانی،بهبود رضایت مجریان و مخاطبان، ترویج روحیه همکاری و همیاری، ارتقاء انگیزش و روحیه ی کاری، کاهش کم کاری، ترویج روحیه خلاقیت و نوآوری و بهبود جو ارتباطی مدیران و کارکنان خواهد بود. بنابراین در این الگو به جای اینکه در لایه های مختلف شاهد حضور مشاورانی صرفا ناظر و توصیه کننده باشیم، حلقه هایی منسجم از بازیگران، نقش آفرینان و کنشگران فعال در جهت تحقق اهداف مورد وفاق را شکل خواهیم داد که در تمام سطوح ساری و جاری خواهد بود.

مشورت، مشارکت، مسئولیت پذیری، مدیریت مشارکتی.