فاطمه محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران

رشد فزاینده شهر نشینی و تغییر در ماهیت و پیچیدگی مسائل شهری موجب ناکارآمدی برنامه ریزی و مدیریت در مقیاس کلان گردیده است. این امر ضرورت توجه به سطوح پایین تر و داشتن نگاه از پایین به بالا را به منظور حل پایدار مسائل شهری، بیش از پیش آشکار ساخته است. در خردترین واحد شهری یعنی محله، ابعاد زندگی ملموس تر بوده و توجه همه جانبه و جامع نگر، گریزناپذیر به نظر می رسد. در مورد توسعه محله دو رویکرد اصلی وجود دارد: یکی رویکرد نیاز مبنا که متاثر از سیاست استحقاق بوده و با نگاه از بالا به پایین سعی در توسعه واحد محلی بر مبنای شناسایی نیازها و تلاش برای حل آنها دارد و دیگ ری رویکرد دارایی مبنا که مبتنی بر شناسایی سرمایه های محلی، تمرکززدایی مسئولیت ها، ظرفیت سازی برا ی توسعه و مشارکت جمع ی ساکنین می باشد. توسعه پایدار محله ای با در نظر گرفتن مولفه های پایداری (اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و زیست محیطی) درصدد استفاده بهینه از منابع موجود می باشد؛ به طوری که همه اعضا و اجتماعات محلی در حال و آینده از سطوح مناسب بهداشت، زند گی مطلوب، امنیت، یکپارچگی میان محیط زیست و فعالیت انسانی و اقتصادی پویا برخوردار شوند. این مقاله سعی دارد ضمن ت بی ین مشخصه های رویکرد دارایی مبنا، ظرفیت های آن را برای رسیدن به پایداری در سطح محله مورد بررسی قرار دهد. این بررسی ها نشان می دهد که پتانسیل های نهادی و انسانی و بهره گیری از تمامی ظرفیت های محله اعم از کالبدی و اجتماعی نقش موث ری در دستیابی به پایداری در توسعه محله ای دارد.

محله، توسعه محله ای پایدار، رویکرد دارایی مبنا، سرمایه های محلی، ظرفیت سازی