حسین محمدی ملاشاهی - دانشجوی ارشد علوم سیاسی
علی بصیری نیا - عضو هیآت علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان

در سالهای گذشته، مصرف بیرویه و عدم توجه به سامانه نوین آبیاری، عدم تخصیص کافی منابع مالی برای لایروبی، احیای تالاب، کشیدن دیوارهای بتونی در بستر رودخانه و تالاب به منظور مقابله با رفت و آمد سوداگران مرگ و تروریست ها، کانال کشی و کشاندن آب هیرمند به چاه نیمه ها و خودداری از ورود آب به تالاب و عدم توجه کافی برنامه ریزان و تصمیم گیرندگان محلی و ملی و... بر خشکسالی های سالهای اخیر تالاب هامون منجرشده است. اقداماتی چون ایجاد کمربندسبز، کشت گیاهان مقاوم در برابر کم آبی، ساخت بادشکن از طریق درختکاری، حفاظت از عرصه های مرتعی دریاچه، به کارگیری شیوه های نوین آبیاری و کشاورزی، تقویت کارگروه مشترک احیای هامون با دولت افغانستان، ارائه بسته تشویقی به دولت افغانستان در قالب طرح هایی همچون برق ارزان، بهره مندی از دیپلماسی رسانهای در ارائه تصویر واقعی بحران به مردم افغانستان، تقویت دیپلماسی عمومی و نفوذ معتمدین محلی دو کشور، تشویق و گسترش مشارکت مردمی و آموزشهای زیست محیطی، تخصیص خط اعتباری ویژه برای احیای تالاب هامون با کمک اعتبارات دولتی، بخش خصوصی، سمنها و نهادهای بین المللی، ارائه تسهیلات برای سرمایه گذاران افغانستانی در طرح توسعه چابهار و ... میتواند در حفظ تالاب هامون به عنوان میراث مشترک بشری کارگشا باشد. این پژوهش تلاش دارد تا تفهیم و تبیین نماید که امکان حل حصول حقابه هیرمند با قدرت چانه زنی دستگاه دیپلماسی کشور،و حمایت کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی و سایر دستگاه های دست اندرکار وجود دارد و می توانند برای رهاسازی و آزاد کردن حقابه ایران از هیرمند هرچه سریع تر اقدام کنند.

دستگاه دیپلماسی، تالاب بین المللی هامون، انقلاب اسلامی