مروری بر کشت سالیکورنیا و کاربرد آبهای شور در کشاورزی

در حفظ محیط زیست و دستیابی به معیارهای ضروری در توسعه پایدار، امروزه درسرلوحه امور کشورهای جهان و سازمانهای بینالمللی قرار گرفته است. در این میان بخش کشاورزی، به دلیل گسترش بسیار زیاد آن در سطح جهان، دارای بزرگترین اثرات در محیط زیست جهانی میباشد. اثرات محیطی زیانبار کشاورزی سنتی (فرسایش خاک، آلودگی آب، از دست رفتن زیستی و ...) به صورتی گسترده در سراسر جهان آشکار است و به کارگیری فناوری و روشهای مدیریتی که موجب کاهش زوال و نابودی منابع طبیعی و یا آهسته نمودن این روند گردد مورد نظر است. رشد بالای جمعیت، شور شدن زمینهای کشاورزی و کاهش منابع آب شیرین باعث شده است تا کشاورزی ایران با محدودیتهای جدی روبرو باشد. بهترین راه حل ارائه شده، مطالعه روی گیاهان نمکدوستی است که هم قادر به استفاده از منابع آب غیر شیرین باشند و هم از لحاظ اقتصادی بتوانند جایگزین محصولات کشاورزی گردند که تنها با آب شیرین قابل آبیاری هستند، گیاه سالیکورنیا به عنوان یک گیاه زراعی مقاوم به شوری است که به خانواده اسفناجیان یا همان کنوپودیاسه ( (chenopodiacea تعلق داشته، گیاهی شورزی، آبدار و یکساله است. رویشگاه طبیعی این گیاه، نمکزارها، سواحل دریا، باتلاق ها و مردابهای شور اروپا، جنوب آسیا، شمال امریکا و جنوب افریقاست. این گیاه شامل ترکیبات بیوشیمیایی (پروتئین، چربی، اسیدآسکوربیک، بتاکاروتن و کلروفیل) محتویات معدنی (سدیم، پتاسیم، منیزیم، کلسیم، فسفر و آهن به مقدار زیاد، روی و مس) اسیدهای آمینه (اسیدگلوتامیک و آسپاراژین، متیونین و سیستئین به مقدار کم) و غنی از بتاکاروتن بوده که به دلیل دارا بودن خواص تغذیه ای و مقادیر قابل توجه ویتامین A کشت آن ضرورت می یابد. همچنین ویژگیهای ضداکسیداتیو، ضدسرطان و فعالیتهای ضدالتهابی آن گزارش شده است که از نظر دارویی قابل قیاس با گیاه آلوئه ورا است. امید است که کشت این گیاه شورزی با توجه به موارد ذکر شده و اینکه منبع مناسبی از روغن گیاهی خوراکی میباشد مورد توجه بخش کشاورزی در مناطق دارای خاک و آب شور واقع شود.