تاثیر تمرین هوازی تناوبی و عصاره بوقناق بر بیان MCP-1 بافت چربی و مقاومت به انسولین موش های نر سندرم متابولیک

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید و عصاره بوقناق بر بیان ژن MCP-1 بافت چربی احشایی و ارتباط آن با شاخص مقاومت به انسولین در موش های نر سندروم متابولیک نژاد ویستار بود. نمونه های پژوهش30 سر رت نر نژاد ویستار جوان با دامنه سنی 35 تا45 روز و میانگینی وزنی 10±110 گرم بودند که ابتدا پس از 8 هفته تغذیه با رژیم پرچرب و دسترسی آزاد به مواد غذایی و آب ، به 5 گروه (کنترل سالم (6)، کنترل سندروم متابولیک (4)، تمرین تناوبی (8) ، بوقناق (6) ، تمرین تناوبی و بوقناق (6سر ) تقسیم شدند . موش ها جهت آشنا سازی با دستگاه تردمیل به مدت 3 روز تمرین کردند. پروتکل برنامه تمرین HIIT شامل مراحل گرم و سرد کردن به مدت 5 دقیقه با شدت 40درصد حداکثر دویدن، و مرحله اصلی تمرین شامل 5 تا 10 تناوب های 1 دقیقه ای دویدن شدید بر روی تردمیل با شدت 80 تا 95 درصد حداکثر سرعت و در تناوب های آهسته با سرعت 55 درصد حداکثر سرعت و شیب صفر اجرا گردید. پس از پایان شش هفته تمرین موش ها جهت نمونه برداری و برداشت بافت قربانی و نمونه ها ی خونی و بافت چربی احشایی جمع آوری گردید. بیان ژن MCP-1 از روش RT-PCR انجام شده و آزمون آنووای یک طرفه جهت مقایسه بین گروهها و آزمون تحلیل واریانس دو عاملی و تعیین اندازه اثر جهت مقایسه تاثیر متغییر های مستقل و جهت مقایسه تفاوت بین گروه ها از ازمون تعقیبی توکی استفاده گردید. نتایج نشان داد بیان ژن MCP-1 در گروه تمرین تناوبی و بوقناق نسب به کنترل سندروم کاهش معنی داری داشته است ( 01/0= p). همچنین بیان ژن MCP-1 در گروه تمرین تناوبی و بوقناق نسب به تمرین تناوبی کاهش معنی داری داشته است ( 051/0= p). همچنین بیان ژن MCP-1 در گروه تمرین تناوبی و بوقناق نسب به بوقناق کاهش معنی داری داشته است ( 015/0= p).یافته ها همچنین بهبود مقاومت به انسولین و پروفایل لیپیدی را در گروه تمرین تناوبی و گروع ترکیبی تمرین تناوبی – بوقناق را نشان می دهد .

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی ، بوقناق ، پروتئین مونوسیت شیمیایی 1 (MCP-1) ، شاخص مقاومت به انسولین ، نیمرخ های لیپیدی ، بافت چربی