لیلا ناجی - استادیار- دانشگاه صنعتی امیرکبیر
مارال فولادوند - تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، گروه مستقل شیمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر،
مهران جوانبخت - تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، گروه مستقل شیمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر،

پلیمر پلی وینیلیدن فلوئورید (PVDF) پلیمری نیمه بلوری است که به علت ویژگی های مطلوبی چون خواص دی الکتریکی عالی، استحکام مکانیکی مناسب، پایداری گرمایی زیاد، مقاومت شیمیایی خوب و همچنین قابلیت تشکیل غشا به طور گسترده در پژوهش های علمی و فرایندهای صنعتی استفاده می شود. غشاهای PVDF کاربردهای متنوعی در زمینه تصفیه آب، جداسازی گاز و نیز به عنوان جداساز و الکترولیت پلیمری در باتری یون لیتیم دارند. جداساز استفاده شده در باتری یون لیتیم باید دارای ضخامت کم و اندازه تخلخل و منافذ مناسب با استحکام مکانیکی خوب باشد. الکترولیت پلیمری بر پایه PVDF به علت پایداری الکتروشیمیایی در باتری یون لیتیم به عنوان ماده مناسبی برای ساخت جداکننده ها استفاده می شود. با وجود این، پلیمر PVDF خالص استفاده شده در آماده سازی الکترولیت پلیمری ممکن است باعث ایجاد اتصال کوتاه شود که بر عملکرد باتری اثر می گذارد. آمیخته سازی با سایر پلیمرها و افزودن پرکننده های معدنی و نانوذرات از روش های موثر برای بهبود عملکرد الکترولیت های پلیمری هستند. در این مقاله، الکترولیت های پلیمری بر پایه PVDF و الزامات عملکردی آن ها بررسی شده است. همچنین، روش های ساخت این الکترولیت و راهکارهای شناخته شده برای بهبود ویژگی های مکانیکی و الکتروشیمیایی آن ها شرح داده شده است. افزون بر این، رسانندگی یونی و عملکرد الکتروشیمیایی باتری یون لیتیم بر پایه PVDF نیز بحث می شود.

باتری یون لیتیم, الکترولیت پلیمری, پلی وینیلیدن فلوئورید (PVDF), نانو کامپوزیت های پلی وینیلیدن فلوئورید, رسانندگی یونی