بهنام سامی حصار - کارشناس ارشد مهندسی عمران- مهندسی محیط زیست، دانشکده مهندسی عمران و پژوهشکده محیط زیست، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
مهدی ضرغامی - استاد، گروه آب، دانشکده مهندسی عمران و پژوهشکده محیط زیست، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
رضا یگانی - استاد، دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی سهند، سهند، ایران
مهران صباحی - دانشیار، دانشکده مهندسی برق و پژوهشکده محیط زیست، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

بحران آب از چالش های بسیار مهم پیش­روی جامعه­ ایران به­شمار می‎رود. بیشتر کشورهای در حال توسعه سعی می­کنند تا تعادلی بین منابع آب شیرین رو به کاهش و درخواست های تامین آب جمعیت­های در حال افزایش برقرار کنند. به‎طور کلی فناوری­های شیرین­سازی آب، از روش­های نوین تامین آب هستند، اما مصرف انرژی بالایی دارند. استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر به‎عنوان یک راه­حل بدیع برای تامین انرژی با ماهیت سازگار و پایدار و حفظ محیط­زیست است. هدف از این مطالعه، طراحی یک سیستم بهینه­ آب‎شیرین‎کن خورشیدی است که برای روستای سربند اردبیل (مطالعه موردی) مناسب بوده و بتواند نیازهای آبی را از لحاظ کمی و کیفی تامین کرده و هم­چنین از لحاظ زیست­محیطی راه­حل قابل­قبولی باشد. بدین منظور روش اسمز معکوس- فتوولتائیک به‎عنوان روش انتخابی برای شیرین سازی آب انتخاب شده است. از دو نرم افزار WAVE و PVsyst نیز به‎ترتیب برای مدل‎سازی و تحلیل سیستم اسمز معکوس و سیستم تامین انرژی فتوولتائیک استفاده شده است. نتایج حاصل از مدل‎سازی و تحلیل نشان می دهد که مقدار TDS آب قبل و پس از تصفیه به‎ترتیب 2117 و 86/177 میلی گرم بر لیتر بوده که از لحاظ استانداردهای مربوطه قابل‎قبول است. هم چنین برای تامین انرژی سیستم تصفیه آب به سیستم فتوولتائیکی با توان  kW5/9 نیاز است. به‎نظر می رسد استفاده از این نوع سیستم­ها، علاوه‎بر کاهش تولید آلاینده­های زیست­محیطی، از فشار بر روی شبکه توزیع برق کاسته و هم­چنین مشکل تامین آب آشامیدنی را حل نماید.

آب شیرینکن خورشیدی, شیرینسازی/ نمک زدائی, اسمز معکوس, فتوولتائیک