بررسی رابطه بین بیکاری و رکود اقتصادی در ایران

بیکاری بخش قابل توجهی از جوانان کشور که می توانستند به نیروی عظیم سازندگی تبدیل شوند، منشاء یاس و ناامیدی جوانان کشور نسبت به آینده و ریشه بسیاری از مشکلات اجتماعی است؛ مساله ای که ریشه یابی عامل اصلی بیکاری در ایران را به دغدغه ای جدی تبدیل می کند. با وجود اعلام آمار رسمی 5/14 درصدی نرخ بیکاری در ایران، نرخ بیکاری در میان جوانان و نیز نرخ بیکاری در مناطق محروم و توسعه نیافته کشور بالاتر بوده و برای مثال برخی از مقامات کشور نرخ بیکاری در میان جوانان را حدود 30 درصد برآورد می کنند. برای افزایش موقعیت های شغلی، لازم است تولید ناخالص ملی کشور با نرخ بالایی رشد کند و برای شکل گیری رشد بالای تولید کالا و خدمات، لازم است میزان سرمایه گذاری در اقتصاد کشور بالا باشد، ولی با آنکه در سال های اخیر همواره نسبت بالایی (بالغ بر 28 درصد) از میزان تولید ناخالص ملی کشور به سرمایه گذاری اختصاص یافته و این حجم از سرمایه گذاری برای رشد اقتصادی حدودا 8 درصدی و کاهش سالانه 2 درصدی نرخ بیکاری کفایت می کند، این سوال مهم مطرح می شود که چرا نرخ رشد اقتصادی کشور به مراتب کمتر از 8 درصد بوده و وضعیت اشتغال در کشور نیز مناسب نیست با نگاهی به گذشته میتوان دریافت که همه ی دولت های پیشین عملا راهکاری برای بیکاری ارائه نداده و یا اگر داده اند به سرانجامی نرسیده است. سیاست دولت های پیشین روندی یکسان و مشابه داشته و هیچ کدام در این زمینه موفقیتی کسب نکرده اند. مهم ترین منبع اقتصادی هر کشوری نیروی انسانی آن کشور می باشد، اما متاسفانه کشور ما از این منبع نیز مانند سایر منابع استفاده بهینه ای نمی کند و به همین دلیل بازار کار جامعه با نواقص و نارسایی هایی مواجه شده است. معضل بیکاری یک ناهنجاری اقتصادی-اجتماعی است که رفع آن در دستور کار دولت قرار میگیرد. هدف اصلی در این پژوهش بررسی رابطه بین بیکاری و رکود اقتصادی می باشد که در انتها راهکارهایی برای این معضل ارائه خواهد شد .

کلیدواژه ها:

بیکاری ، رکود اقتصادی ، سرمایه گذاری ، رشد اقتصادی