لیلا سهرابی کاشانی - دانشجوی کارشناسی دانشگاه علم و صنعت ایران، دانشکده مهندسی مواد (سرامیک)
بیژن افتخاری یکتا - استاد دانشگاه علم و صنعت ایران، دانشکده مهندسی مواد، گروه سرامیک
اشکان ذوالریاستین - عضو هیات علمی گروه پژوهشی مواد غیر فلزی پژوهشگاه نیرو

نانوذرات به دلیل ویژگی های منحصربه فردی که از خود بروز می دهند، مورد توجه بسیاری از پژوهشگران قرارگرفته اند. دراین میان، سیلیکای سنتزی به دلیل بهبود خواص پوشش های سیلیکونی، جایگاهی ویژه دارد. نانوذرات سیلیکا مرسوم ترین ماده ی مورد استفاده در پوشش های آبگریز است که کاربرد بیشتری نسبت به سایر اکسیدهای فلزی دارد. با قرارگرفتن این نانوذرات در بستر پلیمری مناسب و عامل دارکردن سطح این ذرات، خاصیت آبگریزی مناسبی ایجاد می شود. معمولا از آلکیل ارتوسیلیکات ها ( TEOS ) برای تهیه ی نانوذرات سیلیکا استفاده می شود؛ اگرچه آنها با توجه به قیمت بالا، اشتعال پذیری و مشکلات جابه جایی و انبار بهترین منابع تولید سیلیکا نیستند. در این پژوهش، از مواد اولیه ی ارزان تری چون سیلیکات سدیم (آب شیشه)، هیدروکلریکاسید و همچنین هگزا دو دسیل تری متیل آمونیوم برمید CTAB به عنوان سرفکتانت، برای سنتز سیلیکا به روش رسوب گذاری استفاده شده است. فاز ذرات سنتزشده با استفاده از پراش اشعه ایکس و اندازه ی ذره و مورفولوژی آن توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی شد. اصلاح سطح با هیدروکربن های فلورینشده گران و برای محیط زیست و سلامتی انسان خطرناک است، به همین دلیل در این پژوهش سطح نانوذرات توسط استئاریکاسید اصلاح شده و سپس به عنوان ذرات افزودنی در کامپوزیت سیلیکون رابر RTV (ولکانیزه شده در دمای اتاق) به کار گرفته شدند. نتایج نشان داد با افزودن سیلیکا زاویه ی تماس افزایش یافت.

نانوسیلیکا، آب شیشه، رسوب گذاری، استئاریک اسید، RTV ، نانوکامپوزیت، آبگریزی