عوامل پیش بینی کننده استفاده از مرخصی استعلاجی در پرستاران بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: مرخصی استعلاجی، به عنوان وجه پنهان غیبت از کار، از جمله مشکلات مهم اغلب سازمان ها در حوزه مدیریت منابع انسانی قلمداد شده و تاثیرات منفی آن بر کاهش بهره وری نیروی انسانی به خوبی شناخته شده است. این معضل در سازمان های ارائه دهنده مراقبت های سلامت دوچندان شده و کاهش کیفیت خدمات سلامت را نیز در پی داشته است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین عوامل پیش بینی کننده استفاده از مرخصی استعلاجی در پرستاران شاغل در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام گرفت. روش پژوهش: این پژوهش، مطالعه ای توصیفی -مقطعی بود. نمونه پژوهش 450 نفر از پرستاران سه بیمارستان منتخب دانشگاه علوم پزشکی مشهد است که در سال 1395 از مرخصی استعلاجی استفاده کرده بودند؛ و همچنین 300 نفر از افرادی که از مرخصی استعلاجی استفاده نکرده بودند (به عنوان گروه کنترل). ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای پژوهشگر ساخت بود. روایی پرسشنامه توسط متخصصان این حوزه و پایایی آن به صورت پایلوت در 70 نمونه بررسی شده و تایید شد. داده های جمع آوری شده توسط روش های آمار توصیفی و تحلیلی شامل رگرسیون خطی ساده و چندگانه با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل گردیدند. یافته ها: وضعیت تاهل ( OR=1.55 )، تعداد شیفت های کاری در ماه ( OR=1.06 )، تعداد ساعات اضافه کار در ماه ( OR=0.98 )، تداخل ساعات کاری با روزهای تعطیل (OR=0.89) احتمال ایجاد خطر در محل کار توسط بیمار و یا سایر مراجعین ( OR=1.17 ) و تغییر مکرر محل کار بین بخش های مختلف ( OR=1.65 ) به عنوان متغیرهای پیش بینی کننده های استفادهپرستاران از مرخصی استعلاجی برآورد گردیدند. نتیجه گیری: با اتخاذ تدابیری جهت بهبود وضعیت امنیتی محیط کار و کاهش جابجایی ها بین بخش ها می توان میزان مرخصی استعلاجی پرستاران را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

مرخصی استعلاجی ، پرستاران ، بیمارستان