عبدالاحد غیبی - دانشیار دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
سولماز پرشور - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان

ساختار زبان قرآن کریم، یک ساختار موسیقایی است که با بهره­گیری از بهترین و جذاب­ترین روش­ها به انتقال پیام و محتوای دینی پرداخته است. این جنبه اعجازی قرآن به دو ایقاع بیرونی و درونی تقسیم می­شود و دارای چنان بافت شگفت­انگیزی است که در هر دوره­ای بی نظیر می­نماید. جستار حاضر درصدد است تا با رویکرد توصیفی تحلیلی به دو نوع از انواع ایقاع بیرونی (نبر و تنغیم) که کارکرد فونیمی دارند، بپردازد تا جایگاهشان را در تلاوت قرآن کریم و ارتباطشان را با محتوای دینی آیات نشان دهد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که استعمال درست نبر و تنغیم در قرآن کریم، از یک سو سبب موسیقایی شدن آیات می شود و از سویی دیگر مخاطب را در درک صحیح محتوا و معانی آیات یاری می­کند.

قرآن کریم, ایقاع, نبر, تنغیم, موسیقی, معنا