تعین اثر بخشی درمانگری متمرکز بر شفقت بر کنشهای اجرایی و علایم مرضی در افسردگی اساسی

مقدمه : افسردگی اساسی یک اختلال خلقی شایع و عود کننده است. در حوزه درمانهای روانشناختی که برای درمان این اختلال به کار میرود، تقریبا حدود نیمی از بیماران به درمان پاسخ میدهند. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر درمان متمرکز بر شفقت بر علایم افسردگی است. همچنین از آن جا که بر اساس برخی یافته ها این اختلال با نارسایی در کنشهای اجرایی همراه است، تاثیر این درمان بر کنشهای اجرایی نیز مورد بررسی قرار گرفت.روش: این مطالعه از نوع تحقیقهای آزمایشی، پیش آزمون B پسآزمون با گروه گواه است. تعداد 22 نفر بیمار افسرده زن به روش نمونه گیری در دسترس از درمانگاه های روانپزشکی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه گواه و آزمایشی قرار گرفتند. گروه آزمایش در 8 جلسه درمان متمرکز بر شفقت شرکت کردند. شرکتکنندگان قبل و بعد از درمان آزمونهای ویسکانسین، استروپ و پرسشنامه افسردگی بک را انجام دادند. برای تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس استفاده شد.یافته ها: نتایج تحلیل آزمونها نشان داد که درمان متمرکز برشفقت، افسردگی را در گروه آزمایش کاهش (p< 0.01) و برخی از جنبه های کنشهای اجرایی (p< 0.05) را بهبود میبخشد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه درمان متمرکز بر شفقت میتواند درمان موثری برای اختلال افسردگی اساسی باشد. این درمان می تواند به کاهش علایم افسردگی و تا حدی به بهبود کنشهای اجرایی کمک کند.

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت ، کنشهای اجرایی ، افسردگی اساسی.