مریم تراب مستعدی - کارشناس اپتومتری کارشناس ارشد علوم ورزشی

بیان مساله: بینایی مهم ترین کس نسان می باشد که از دست دادن و یا کاهش آن عواقب شدیدی در زندگی و رشد خواهد داشت (فوتیادو 1 و همکاران، 2014) .کم بینایی 2 عارضه ای است که بیشتر به دلیل بیماری های مادرزادی یا ژنتیکی گریبان گیر افراد می شود و به سیستم های بینایی صدمه وارد می کند. این افراد حتی با بهترین عین های تجویزی یا لنز تماسی، تیزبینی مساوی یا کمتر از 20/70 دارند البته گاهی نیز به دلایل اکتسابی بروز می کند. کودکان کم بینا نسبت به کودکان بینای همسن خود عقب ماندگی تکاملی دارند که این عقب ماندگی را به خصوص در زمینه ی هماهنگی بدنی مشاهده می کنیم .این عقب ماندگی در زمینه ی هماهنگی بیشتر به خاطر شرایط نامناسب تکاملی کودکان و عدم تربیت حرکتی روانی صحیح در سنین اولیه کودکی است. برای جبران کمبودهای تکاملی و هماهنگی باید آنها را به انجا حرکات و تمرینات متنوع بینایی تشویق کرد تا بتوان سطح توانایی ها و قابلیت های آنها را به سطح توانایی های کودکان غیرمعلول هم سن شان رساند